အစကေတာ့
ေသာႏုတၳိဳရ္လုိ အၾကည့္
ဒုကၡသည္ ဥပဓိနဲ ့။
ကုိယ့္အတၱကုိယ္ မ်က္ႏွာလႊဲ
ေဖးကူလက္တြဲ လိုက္မွ
အျပံဳးတခ်က္ မပ်က္
လူစားလဲရက္တာ နာလုိက္တာ။
အစကေတာ့
မိတ္ေဆြထက္ပုိတဲ့ အျပံဳး
ပန္းပြင့္မ်က္ႏွာဖံုးနဲ ့။
ကုိယ့္သံသယေတြကုိ သန္ ့ရွင္း
ခင္မင္မွႈေတြနဲ႔ တံတားခင္းေပးလိုက္မွ
ဓားသြားနဲ ့ခ်နင္း
ငါရင္းလုိက္ရတာ နာလိုက္တာ။
ေကာင္းကင္ကို
ရတု @ 2011
10 years ago
ခံစားမိတယ္ အကိုရ ... း((
ReplyDeleteFB မွာအရင္ဖတ္ရတယ္။ အခုမွဒီမွာထပ္လာဖတ္တာ။ လူေတြအေၾကာင္းပိုၿပီးျမင္ျမင္လာတယ္ ကိုေကာင္း။
ReplyDelete