Tuesday, June 29, 2010

အၾကြင္း

လက္ယပ္ေခၚေနတဲ့ အိပ္မက္ေလးကုိတည္
ဘဝနဲ ့ရင္းျပီး စားၾကည့္လိုက္တာ
ရလဒ္က သုညနဲ ့
အမာရြတ္ေတြ ၾကြင္းခဲ့တယ္။
ေကာင္းကင္ကို
Posted by Kaung Kin Ko at 1:34 AM
Labels: ,

7 comments:

  1. ပိုင္မင္းေဆြJune 29, 2010 at 1:49 AM

    အမာရြတ္ေတြၾကြင္းခဲ့တယ္လားဗ်ာ။

    ReplyDelete
  2. သြယ္လင္းဆက္June 29, 2010 at 9:31 PM

    ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း အဲဒီလိုခံစားေနရတယ္။

    ReplyDelete
  3. AnonymousJune 29, 2010 at 9:47 PM

    good poem. what a beautiful

    ReplyDelete
  4. AnonymousJune 29, 2010 at 9:47 PM

    what a beautiful

    ReplyDelete
  5. ညလင္းအိမ္July 3, 2010 at 9:25 PM

    အမာရြတ္ေတြေတာင္ ၾကြင္းသလား အကိုရ ...

    ReplyDelete
  6. AnonymousJuly 5, 2010 at 9:47 PM

    ဘယ္ေတာ့မွ မေပ်ာက္ႏိုင္မယ့္အမာရြတ္မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ... အထူးသျဖင့္ထားခဲ့ျပီးထြက္သြားရတဲ့သူက ပိုနာက်င္ပါတယ္ ကိုယ္ေပၚမွာရွိတဲ့အမာရြတ္ေတာင္ ေပ်ာက္ဖို႕ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသးတာပဲ ႏွလံုးသားေပၚက အမာရြတ္ကေတာ့ ေသရာပါမွာ မလြဲပါပဲ
    ကဗ်ာေလးက တကယ္ခံစားရပါတယ္ ကိုေကာင္းကင္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။

    ReplyDelete
  7. Ms.Hnin Ei Ei PhyuJuly 5, 2010 at 11:54 PM

    nice and beautiful taught.

    ReplyDelete

Subscribe to: Post Comments (Atom)