နဲ ့လြတ္ေျမာက္ခဲ့တာ ခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး ..."
***** ***** *****
၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ August လ…ပိုလန္ႏိုင္ငံ ပီေယာ့တိုကို ျမိဳ ့
ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မဲေမွာင္ေနလို ့…
ပီေယာ့တိုကိုျမိဳ ့ က ဂ်ဴးေတြအားလံုး ေယာက်ာ္းမိ္န္းမ မေရြး၊ ကေလးပါမက်န္ ကြင္းျပင္ၾကီး တစ္ခုထဲကို ေမာင္းအသြင္းခံေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အေျပာင္းေရႊ ့ခံၾကရေတာ့မယ္လို ့လည္း သတင္းေတြၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖကေတာ့ ျပြတ္သိပ္ျပီး ေနေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဂ်ဴးေတြၾကားမွာ ကူးစက္ပ်ံႏွ ့ံလာတဲ့ အျပင္းစား အဖ်ားေရာဂါ
နဲ ့ဆံုးသြားတာ မၾကာေသးပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို ့မိသားစု တကြဲတျပားစီ ျဖစ္သြားမွာကို ကၽြန္ေတာ္အရမ္းစိုးရိမ္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကုိၾကီး အစ္ဇစ္ဒို ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ကို ေမးလာရင္ ၁၆ ႏွစ္လို ့ေျပာဖို ့တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အရပ္က ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၁၁ ႏွစ္နဲ ့စာရင္္ ေတာ္ေတာ္ေလးရွည္တာမို ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ၁၆ ႏွစ္လို ့ေျပာရင္ ့သူတို ့ယံုၾကလိမ့္မယ္ထင္တာပဲ။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္လို ့သူတို ့သတ္မွတ္ၾကလိမ့္မယ္။
“ေဒါက္..ေဒါက္..ေဒါက္” ေဟာ..ေျခသံေတြ….
ဘြတ္ဖိနပ္နဲ ့လမ္းခင္းေက်ာက္ ထိမိလို ့ထြက္လာတဲ့ေျခသံေတြ….
နာဇီလက္ေအာက္ခံ SS (Schutztaffel) က စစ္သားတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္အနားကို ခ်ဥ္းကပ္လာပါတယ္။ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ကို ေမးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္သူ ့ကို ထိတ္ထိတ္လန္ ့လန္ ့နဲ ့ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ “၁၆ ႏွစ္”
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုသံုးေယာက္အပါအဝင္ တျခားက်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ လူငယ္ေကာင္ေလးေတြ ရပ္ေနၾကတဲ့ ဗယ္ဘက္ကို သြားဖို ညႊန္ျပလိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အေမကေတာ့ တျခားမိန္းမေတြ၊ ကေလးေတြ၊ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြနဲ ့မက်န္းမာတဲ့သူေတြ ရပ္ေနရတဲ့ ညာဘက္ျခမ္းကို သြားရပါတယ္။ ဒါနဲ ့ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လုိ ့ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို အစ္ဇီဒိုကို တိုးတိုးေလးေမးလိုက္ပါတယ္။ အစ္ကိုက ျပန္မေျဖပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ ဆီကိုေျပးသြားျပီးေတာ့
အေမနဲ ့အတူေနခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။ အေမက ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ျငင္းပါတယ္။ “ဟာ…ငါ့ကို ဘာမွအဓိပါၸယ္ မရွိတာေတြ လာေျပာမေနနဲ ့။ နင့္အစ္ကိုေတြ ရွိတဲ့ေနရာကိုသြားစမ္း”။ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခါမွ အဲဒီလိုမ်ိဳး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းမဆူဘူးေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုးရိမ္စိတ္နဲ ့ အေမ အကာအကြယ္ေပးလိုက္တာပဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုအရမ္းခ်စ္ေတာ့ ေဒါသထြက္ဟန္ေဆာင္ျပီး ေျပာခဲ့တာပါ။ အဲဒီ့ အခ်ိန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးေတြ ့လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ကၽြဲေတြႏြားေတြ တင္တဲ့ကားနဲ ့ေခၚသြားျပီးေတာ့ ဂ်ာမနီကို ပို ့လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လူေတြအရမ္း ျပြတ္သိပ္ေနတဲ့ ဘူးခန္ ့ဝဲ(လ္)(ဒ္) (Buchenwald) ငရဲခန္း ကိုေရာက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို Uniform ထုတ္ေပးျပီး ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ တစ္ခုစီလည္းေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ငါ့ကုိ ဟာမန္ လို ့မေခၚနဲ ့ေတာ့။ 94983 လုိ ့ပဲေခၚၾကေတာ့”။ ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းစခန္းထဲက မီးသျဂၤဳ ိလ္ရံုမွာ လူေသအေလာင္းေတြကို လက္လွည့္ေလွကား ေပၚတင္ေပးရတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူေသအေလာင္းေတြနဲ ့ဘာထူးေသးလို ့လဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေသဆံုးသြားသလို ခံစားရတယ္။ ေၾသာ္…ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကလည္း အသက္မရွိတဲ့ နံပါတ္တစ္ခုသာ။
ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုနဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘူခန္ ့ဝဲ(လ္)(ဒ္) အက်ဥ္းစခန္း ရဲ ့ ဘာလင္ျမိဳ ့နားက အက်ဥ္းစခန္းခြဲတစ္ခု (Schlieben) ကို ပို ့လိုက္ပါတယ္။ တစ္မနက္မွာေတာ့ အေမ ့ ရဲ ့အသံကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေယာင္မိတယ္ဗ်ာ။ “သား အတြက္ ေမေမ နတ္မိမယ္ တစ္ပါး လႊတ္လိုက္တယ္” တဲ့။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညင္သာစြာ ကၽြန္္ေတာ့္ကို ေျပာလိုက္တဲ့အေမ့ ရဲ ့အသံကို ကၽြန္္္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာကို ၾကားလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။
ေနာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ ႏိုးလာပါတယ္။ ေၾသာ္…ငါ အိပ္မက္ မက္ေနတာပါလား။ နတ္မိမယ္ေလး လႊတ္လိုက္မယ္တဲ့။ အရမ္းလွတဲ့ အိပ္မက္ေလးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ နတ္မိမယ္ ေတာ့ ဘယ္လုိမွမရွိႏိုင္ဘူး။ ဝန္နဲ ့အားနဲ ့မမွ်တဲ့အလုပ္၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မွဳနဲ ့ အေၾကာက္တရားေတြပဲ ဒီေနရာမွာ ရွိတယ္။
ရက္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းစခန္း ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ ့အက်ဥ္းသားတန္းလ်ားေတြရဲ ့ေနာက္၊ အေစာင့္ေတြအလြယ္တကူမျမင္ႏိုင္တဲ့ သံဆူးၾကိဳးေတြကာထားတဲ့ ျခံဝင္းအနီး ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ျခံစည္းရိုးရဲ ့အျခားတစ္ဘက္မွာ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိေနတာကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိပါတယ္။ သူက သူ ့ရဲ ့ကိုယ္တစ္ဝက္ကို သစ္ပင္တပင္နဲ ့ကြယ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ မ်က္ေစ့ ကစားျပီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ႏိုင္တဲ့သူရွိမရွိ အကဲခတ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တျခားျမင္ႏိုင္တဲ့သူ မရွိႏိုင္တာေသခ်ာတာနဲ ့ သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ာမန္လို တိုးတိုးေလး စားစရာတစ္ခု ရွိမရွိ ေမးလုိက္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို နားမလည္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ျခံစည္းရိုးနားကို နည္းနည္း ထပ္တိုးသြားျပီးေတာ့ ပိုလန္လို ထပ္ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူ ေရွ ့ကို တစ္လွမ္းတိုးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပိန္ခ်ံဳးေနျပီး ေျခေထာက္မွာလည္း အဝတ္စုတ္ေတြနဲ ့ပတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးၾကည့္ရတာ ရြံ ့တြန္ ့တြန္ ့ျဖစ္ေနပံု မရပါဘူး။
သူ ့ရဲ ့မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ဓာတ္တစ္မ်ိဳးကို ေတြ ့ရပါတယ္။ သူက သူ ့ရဲ ့ သိုးေမြး အကၤ် ီထဲကေန ပန္းသီးတစ္လံုးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး ျခံစည္းရိုးေပၚကို ေက်ာ္ပစ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ့ပန္းသီးကို ဖမ္းလိုက္ျပီး အေဝးကို ခ်က္ျခင္း ေျပးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ ့အသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေလးကို လည္းကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ မနက္ဖန္လည္း လာခဲ့မယ္တဲ့။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူျပန္လာလိမ့္မယ္လို ့မထင္ပါဘူး။ အရမ္းအႏၱရာယ္မ်ားတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ရက္ အဲလိုအခ်ိန္မွာ အဲဒီ့ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္မသြားပဲ မေနႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တဝက္၊ စိုးရိမ္စိတ္ တဝက္
နဲ ့သြားခဲ့ပါတယ္။ သူရွိေနပါတယ္။ မေန ့က ေကာင္မေလး။ သူ သစ္ပင္ေနာက္ကြယ္ကေန ထြက္လာျပီးေတာ့ မေန ့ကလိုပဲ တစ္စံုတစ္ခုကို ျခံစည္းရိုးေပၚေက်ာ္ျပီး ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေပါင္မုန္.။ ေပါင္မုန္ ့တစ္တံုးကိုထုပ္ျပီး ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးနဲ ့တြဲခ်ည္ျပီး ပစ္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို အရမ္းပဲေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္မုန္ ့ကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္စြာ စားရင္းကေန ေပါင္မုန္ ့က ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြနဲ ့ေဝစားလို ့ရေလာက္ေအာင္ ၾကီးရင္ ေကာင္းမယ္
လို ့ေတြးမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္္္္္ေတာ္ေန ့တိုင္းေန ့တိုင္း အခ်ိန္က်တာနဲ ့ျခံစည္းရိုးနားက အဲဒီ့ေနရာကို အျမဲသြားပါတယ္။ေကာင္မေလးကလည္း ကၽြန္္ေတာ့္အတြက္ စားစရာတစ္ခုခုယူလာျပီး အဲဒီ့ေနရာကို မပ်က္မကြက္ လာရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့စကားမေျပာရဲ ၾကပါဘူး။ ၾကာၾကာလည္း မေနရဲ ၾကပါဘူး။ အဖမ္းခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ အသက္အႏ ၱရာယ္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလးရဲ ့အေၾကာင္းကို ဘာမွမသိပါဘူး။ သူဟာ ၾကင္နာတတ္တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ျပီးေတာ့ ပိုလန္စကားကို နားလည္ပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဒီေလာက္ပဲ သိပါတယ္။ သူ ့နာမည္ဘယ္သူလဲ? ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္စြန္ ့စားသလဲ? အခုလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကင္းမဲ့ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ျခံစည္းရိုး ဟိုဘက္ျခမ္းကေနျပီးေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ ့စားစရာေပါင္မုန္ ့ေတြ ပန္းသီးေတြကို ေပးပါတယ္။
ခုနစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ညီအစ္ကိုေတြနဲ ့တျခားလူေတြကို ေက်ာက္မီးေသြးတင္တဲ့ကားေပၚ စုျပံဳတင္ျပီး ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယားႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ တီရီဆန္စတပ္ camp ကို ပို ့လိုက္ပါတယ္။ မသြားခင္ တစ္ရက္မွာ ေကာင္မေလးကို ေနာက္ေန ့ေတ ြမလာေတာ့ဖို ့နဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့သြားရေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပန္းသီးေတြေပးတဲ့ အမည္မသိ ေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွဳတ္လည္းမဆက္၊ ေနာက္လည္း ျပန္လွည့္မၾကည့္ပဲနဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ေနရာဆီကုိ ဦးတည္ျပီး လွည့္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို တီရီဆန္စတပ္ camp မွာ ၃လ ေနခဲ့ရပါတယ္။ စစ္ၾကီးရဲ ့အရွိန္ဟာ ေလ်ာ့က်လာျပီး မဟာမိတ္တပ္ေတြလည္း ေရာက္လာခါလည္းနီးပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေသစီရင္ဖို ့ျပဌာန္းခဲ့ျပီးသား။ ေမလ ၁၀ရက္ေန ့(၁၉၄၅) နံနက္ ၁၀ နာရီမွာ ဓာတ္ေငြ ့လႊတ္ထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ အသတ္ခံရမယ့္ စာရင္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္။ ေျခာက္ျခားဖို ့ေကာင္းေအာင္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ မနက္ေစာေစာအာရုဏ္ဦးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေသဖို ့ျပင္ဆင္ခဲ့ရတယ္။ ဟိုအရင္က ေသမင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚဖို ့အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္နည္းနည္းနဲ ့လြတ္ေျမာက္ခဲ့တာ ခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေဖနဲ ့အေမ့အေၾကာင္းေတြးလိုက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ သူတို ့နဲ ့ျပန္ဆံုစည္းရေတာ့မယ္။ မနက္ ၈နာရီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားလိုက္ရျပီး လူေတြဟိုေျပးဒီေျပးနဲ ့အက်ဥ္းစခန္းတစ္ခုလံုး ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေနတာ ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပးလိုက္သြားတယ္။ ရုရွားတပ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ျပီတဲ့။
ဂိတ္တံခါးက ပြင့္ေနျပီ။ လူေတြလည္း ေျပးလႊားေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို ့နဲ ့အတူတူ လိုက္ေျပးတာေပါ့။
အံံ့ၾသစရာ ေတာ့ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ညီအစ္ကိုတေတြ အားလံုး ငရဲခန္းၾကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္မွ မေသပဲ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းဟာ ပန္းသီးေပးတဲ့ ေကာင္မေလးေၾကာင့္။ အနိဌာရံုေတြ ၾကီးစိုးေနတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုကယ္ခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လံုးဝမရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကတိေပးခဲ့သလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ နတ္မိမယ္ေလးတစ္ပါး လာေရာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေန ့စဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေလးေတြ ေပးခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ဴးအဖြဲ ့အစည္းေတြရဲ ့အေထာက္အပံ့နဲ ့ အဂၤလန္ကို သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ အသတ္ခံ ရမွဳကေန အသက္မေသပဲ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့အေဆာင္တစ္ခုမွာ အတူတူေနျပီး အီလက္ထေရာနစ္ ပညာကို သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို Sam ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ကို ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားတယ္။ ကိုရီးယား စစ္ပြဲကာလမွာ အေမရိကန္ စစ္တပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္အမွဳထမ္းခဲ့ျပီး New York ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ 1975 ၾသဂုတ္ လမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အီလက္ထရြန္းနစ္ စက္ပစၥည္းျပင္ဆိုင္ကို ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေျခက်စ ျပဳလာပါျပီ။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလန္တုန္းက သိခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း Sid ကဖုန္းဆက္ပါတယ္။
“ငါေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ ့date လုပ္ထားတယ္။ သူ ့မွာလည္းသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရိွတယ္။ ငါတုိ ့ double date လုပ္ရေအာင္”
Blind date…အျပင္မွာ လူခ်င္းမေတြ ့ဖူးေသးပဲ ခ်ိန္းေတြ ့ၾကမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ဒါမ်ိဳးကို စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက အတင္းနားပူတာ နဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံလိုက္တယ္။ ရက္အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေကာင္မေလးေတြနဲ ့ေတြ ့ဖို ့ Bronx ကိုသြားၾကတယ္။ Blind date ဆိုေပမယ့္ မဆိုးဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့တြဲရတဲ့ ေကာင္မေလး ရိုမာ က Bronx ေဆးရံုက Nurse. သူက ၾကင္နာတတ္ျပီး စမတ္လည္း က်တယ္။ လွလည္း လွတယ္ဗ်ာ။ သူ ့ဆံႏြယ္ အညိဳေရာင္ေလးကိုေကာက္ထားတယ္။ သူ ့မ်က္လံုးေတြကလည္း အသက္ဝင္ေတာက္ပလို ့။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ေလးေယာက္ Coney ကၽြန္း ကို ေမာင္းသြားၾကတယ္။ ရိုမာက ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာျပီး ေျပာလို ့ဆိုလို ့ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ခင္မင္ရင္းႏွီး သြားျပီးေတာ့ လူစိမ္းဆိုျပီး သတိထားေနရတာေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္နဲ ့တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲကို ဦးစားေပးတဲ့ အေနနဲ ့ အတၱလႏၱိတ္ ပင္လယ္ေလကို ရွဴရင္း ကမ္းေျခ ပ်ဥ္ခင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကမ္းစပ္မွာ ညစာစားၾကပါတယ္။ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ည ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာ မရွိေသးဘူးဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့Sid ရဲ ့ကားဆီကို ျပန္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ ရိုမာ က ေနာက္ခံုမွာ အတူတူ ထုိင္ၾကပါတယ္။ စစ္အတြင္းမွာ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူေတြ မို ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာ ေျပာစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါတယ္။ သူက အဲဒီ့ အေၾကာင္းကို စလိုက္ပါတယ္။
“စစ္ျဖစ္ေနတုန္းက ရွင္ဘယ္မွာလဲ” သူက တိုးတုိးေလးေမးပါတယ္။
“အက်ဥ္းစခန္းမွာ” ကၽြန္ေတာ္ နာၾကည္းစြာ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အတိတ္က ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ ေတြက အခုထိ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမ့ဖို ့ၾကိဳးစားၾကိဳးစား ေမ့လို ့ကို မရဘူးဗ်ာ။
သူက ေခါင္းေလး အသာညိမ့္လိုက္ပါတယ္။
“ကၽြန္မတို ့မိသားစုကေတာ့ ဂ်ာမနီက ျခံတစ္ခုထဲ မွာ ပုန္းေနရတယ္။ ဘာလင္နဲ ့သိပ္မေဝးဘူး။”
သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ “ကၽြန္မတို ့ျခံနားမွာ အက်ဥ္းစခန္း တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီ့ အက်ဥ္းစခန္းမွာေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္မ သူ ့ကို ေန ့တိုင္း ပန္းသီးတို ့ေပါင္မုန္ ့တို ့သြားသြားေပးတယ္။”
ဟာ…ၾကည့္စမ္း။တုိက္ဆုိင္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္နဲ ့တူလိုက္တာ။ သူ ကၽြန္ေတာ့္လို တျခားေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို ကူညီခဲ့တာပဲ။ “အဲဒီ့ ေကာင္ေလးရဲ ့ပံုစံက ဘယ္လိုလဲ”ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္ပါတယ္။
အရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္နဲ ့။ လူက အရိုးေပၚအေရတင္။ သူ ့ၾကည့္ရတာ အျမဲ ဆာေလာင္ေနပံုရတယ္။ ကၽြန္မ ေျခာက္လလံုးလံုး သူ ့ဆီေန ့တိုင္းသြားျပီး ပန္းသီးတို ့ေပါင္မုန္ ့တို ့ေပးခဲ့တယ္။”
ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကို စိတ္လွဳပ္ရွားသြားပါတယ္။ ၾကားရတာေတြ ကို ယံုေတာင္မယံုခ်င္ဘူးဗ်ာ။ “တစ္ရက္မွာ အဲဒီ့ ေကာင္ေလးက သူ Schlieben ကေန သြားရေတာ့မွာမို ့ေနာက္ေန ့ေတြ မလာေတာ့ဖို ့မေျပာဘူးလား” “အင္း၊ ေျပာတယ္” ရိုမာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အံ့ၾသစြာ ၾကည့္ရင္း ေျဖလိုက္ပါတယ္။
“အဲဒါ ကိုယ္ပဲေပါ့” ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း စိတ္လွဳပ္ရွားသြားျပီး ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္က တိုက္ဆိုင္လြန္းတာမို ့ကၽြန္ေတာ္ ယံုေတာင္ မယံုႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ နတ္မိမယ္ေလး ရိုမာ ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္လႊတ္မခံႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကားထဲမွာပဲ ရိုမာကို ခ်စ္ေရးဆိုလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ေတြ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။
“ရွင္ ရူးေနျပီ” ရိုမာက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္အပတ္မွာ သူ ့ရဲ ့မိဘေတြနဲ ့အတူတူ ညစာ လာစားဖို ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖိတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရိုမာ အေၾကာင္းကို သိစရာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးအၾကီးဆံုး အခ်က္ေတြကို ေတာ့ သိထားပါတယ္။ အၾကပ္အတည္းထဲမွာ သစၥာရွိမွဳေတြ၊ အႏြံအတာခံတတ္မွဳေတြ၊ၾကင္နာတတ္မွဳေတြ။ အရမ္းကို ဆိုးဝါးတဲ့ အေျခအေနမွာေတာင္ သူဟာ လေပါင္းမ်ားစြာ မပ်က္မကြက္ ျခံစည္းရိုးနားကို ေန ့တိုင္းလာျပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို ျပန္ေတြ ့ေနရပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို လက္လႊတ္ဆံုးရွံဳး မခံႏိုင္ပါဘူး။ ညစာ အတူတူစားၾကတဲ့ ေန ့မွာ သူ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ကို လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း စကားတည္ပါတယ္။ လက္ထပ္သက္တမ္း ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ျပီး သားသမီးႏွစ္ေယာက္နဲ ့ေျမးသံုးေယာက္ ရတဲ့ အထိ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္နဲ ့ေဝးရာ ကို တစ္ရက္ေတာင္မွ ထြက္ခြာသြားခြင့္မျပဳခဲ့ဘူးေလ။ ။
Herman Rosenblat ရဲ ့ "The Girl with the Apple" ကို ခံစားျပန္ဆိုပါသည္။
ေကာင္းကင္ကို
ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မဲေမွာင္ေနလို ့…
ပီေယာ့တိုကိုျမိဳ ့ က ဂ်ဴးေတြအားလံုး ေယာက်ာ္းမိ္န္းမ မေရြး၊ ကေလးပါမက်န္ ကြင္းျပင္ၾကီး တစ္ခုထဲကို ေမာင္းအသြင္းခံေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့အေျပာင္းေရႊ ့ခံၾကရေတာ့မယ္လို ့လည္း သတင္းေတြၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖကေတာ့ ျပြတ္သိပ္ျပီး ေနေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဂ်ဴးေတြၾကားမွာ ကူးစက္ပ်ံႏွ ့ံလာတဲ့ အျပင္းစား အဖ်ားေရာဂါ
နဲ ့ဆံုးသြားတာ မၾကာေသးပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို ့မိသားစု တကြဲတျပားစီ ျဖစ္သြားမွာကို ကၽြန္ေတာ္အရမ္းစိုးရိမ္တယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကုိၾကီး အစ္ဇစ္ဒို ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ကို ေမးလာရင္ ၁၆ ႏွစ္လို ့ေျပာဖို ့တိုးတိုးတိတ္တိတ္ မွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အရပ္က ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၁၁ ႏွစ္နဲ ့စာရင္္ ေတာ္ေတာ္ေလးရွည္တာမို ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ၁၆ ႏွစ္လို ့ေျပာရင္ ့သူတို ့ယံုၾကလိမ့္မယ္ထင္တာပဲ။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္လို ့သူတို ့သတ္မွတ္ၾကလိမ့္မယ္။
“ေဒါက္..ေဒါက္..ေဒါက္” ေဟာ..ေျခသံေတြ….
ဘြတ္ဖိနပ္နဲ ့လမ္းခင္းေက်ာက္ ထိမိလို ့ထြက္လာတဲ့ေျခသံေတြ….
နာဇီလက္ေအာက္ခံ SS (Schutztaffel) က စစ္သားတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္အနားကို ခ်ဥ္းကပ္လာပါတယ္။ သူကၽြန္ေတာ့္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ကို ေမးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္သူ ့ကို ထိတ္ထိတ္လန္ ့လန္ ့နဲ ့ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ “၁၆ ႏွစ္”
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုသံုးေယာက္အပါအဝင္ တျခားက်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့ လူငယ္ေကာင္ေလးေတြ ရပ္ေနၾကတဲ့ ဗယ္ဘက္ကို သြားဖို ညႊန္ျပလိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အေမကေတာ့ တျခားမိန္းမေတြ၊ ကေလးေတြ၊ သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြနဲ ့မက်န္းမာတဲ့သူေတြ ရပ္ေနရတဲ့ ညာဘက္ျခမ္းကို သြားရပါတယ္။ ဒါနဲ ့ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္လုိ ့ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို အစ္ဇီဒိုကို တိုးတိုးေလးေမးလိုက္ပါတယ္။ အစ္ကိုက ျပန္မေျဖပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ ဆီကိုေျပးသြားျပီးေတာ့
အေမနဲ ့အတူေနခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။ အေမက ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲ ျငင္းပါတယ္။ “ဟာ…ငါ့ကို ဘာမွအဓိပါၸယ္ မရွိတာေတြ လာေျပာမေနနဲ ့။ နင့္အစ္ကိုေတြ ရွိတဲ့ေနရာကိုသြားစမ္း”။ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခါမွ အဲဒီလိုမ်ိဳး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းမဆူဘူးေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုးရိမ္စိတ္နဲ ့ အေမ အကာအကြယ္ေပးလိုက္တာပဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကိုအရမ္းခ်စ္ေတာ့ ေဒါသထြက္ဟန္ေဆာင္ျပီး ေျပာခဲ့တာပါ။ အဲဒီ့ အခ်ိန္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးေတြ ့လိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ကၽြဲေတြႏြားေတြ တင္တဲ့ကားနဲ ့ေခၚသြားျပီးေတာ့ ဂ်ာမနီကို ပို ့လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လူေတြအရမ္း ျပြတ္သိပ္ေနတဲ့ ဘူးခန္ ့ဝဲ(လ္)(ဒ္) (Buchenwald) ငရဲခန္း ကိုေရာက္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို Uniform ထုတ္ေပးျပီး ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ တစ္ခုစီလည္းေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ငါ့ကုိ ဟာမန္ လို ့မေခၚနဲ ့ေတာ့။ 94983 လုိ ့ပဲေခၚၾကေတာ့”။ ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းစခန္းထဲက မီးသျဂၤဳ ိလ္ရံုမွာ လူေသအေလာင္းေတြကို လက္လွည့္ေလွကား ေပၚတင္ေပးရတဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူေသအေလာင္းေတြနဲ ့ဘာထူးေသးလို ့လဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ေသဆံုးသြားသလို ခံစားရတယ္။ ေၾသာ္…ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကလည္း အသက္မရွိတဲ့ နံပါတ္တစ္ခုသာ။
ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုနဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘူခန္ ့ဝဲ(လ္)(ဒ္) အက်ဥ္းစခန္း ရဲ ့ ဘာလင္ျမိဳ ့နားက အက်ဥ္းစခန္းခြဲတစ္ခု (Schlieben) ကို ပို ့လိုက္ပါတယ္။ တစ္မနက္မွာေတာ့ အေမ ့ ရဲ ့အသံကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေယာင္မိတယ္ဗ်ာ။ “သား အတြက္ ေမေမ နတ္မိမယ္ တစ္ပါး လႊတ္လိုက္တယ္” တဲ့။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းညင္သာစြာ ကၽြန္္ေတာ့္ကို ေျပာလိုက္တဲ့အေမ့ ရဲ ့အသံကို ကၽြန္္္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာကို ၾကားလိုက္ရတယ္ဗ်ာ။
ေနာက္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ ႏိုးလာပါတယ္။ ေၾသာ္…ငါ အိပ္မက္ မက္ေနတာပါလား။ နတ္မိမယ္ေလး လႊတ္လိုက္မယ္တဲ့။ အရမ္းလွတဲ့ အိပ္မက္ေလးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးမွာ နတ္မိမယ္ ေတာ့ ဘယ္လုိမွမရွိႏိုင္ဘူး။ ဝန္နဲ ့အားနဲ ့မမွ်တဲ့အလုပ္၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မွဳနဲ ့ အေၾကာက္တရားေတြပဲ ဒီေနရာမွာ ရွိတယ္။
ရက္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အက်ဥ္းစခန္း ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ ့အက်ဥ္းသားတန္းလ်ားေတြရဲ ့ေနာက္၊ အေစာင့္ေတြအလြယ္တကူမျမင္ႏိုင္တဲ့ သံဆူးၾကိဳးေတြကာထားတဲ့ ျခံဝင္းအနီး ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ျခံစည္းရိုးရဲ ့အျခားတစ္ဘက္မွာ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိေနတာကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိပါတယ္။ သူက သူ ့ရဲ ့ကိုယ္တစ္ဝက္ကို သစ္ပင္တပင္နဲ ့ကြယ္ထားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ မ်က္ေစ့ ကစားျပီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ႏိုင္တဲ့သူရွိမရွိ အကဲခတ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တျခားျမင္ႏိုင္တဲ့သူ မရွိႏိုင္တာေသခ်ာတာနဲ ့ သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ာမန္လို တိုးတိုးေလး စားစရာတစ္ခု ရွိမရွိ ေမးလုိက္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို နားမလည္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ျခံစည္းရိုးနားကို နည္းနည္း ထပ္တိုးသြားျပီးေတာ့ ပိုလန္လို ထပ္ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူ ေရွ ့ကို တစ္လွမ္းတိုးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပိန္ခ်ံဳးေနျပီး ေျခေထာက္မွာလည္း အဝတ္စုတ္ေတြနဲ ့ပတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္မေလးၾကည့္ရတာ ရြံ ့တြန္ ့တြန္ ့ျဖစ္ေနပံု မရပါဘူး။
သူ ့ရဲ ့မ်က္လံုးေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ဓာတ္တစ္မ်ိဳးကို ေတြ ့ရပါတယ္။ သူက သူ ့ရဲ ့ သိုးေမြး အကၤ် ီထဲကေန ပန္းသီးတစ္လံုးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ျပီး ျခံစည္းရိုးေပၚကို ေက်ာ္ပစ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ့ပန္းသီးကို ဖမ္းလိုက္ျပီး အေဝးကို ခ်က္ျခင္း ေျပးထြက္ခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ ့အသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ေလးကို လည္းကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ မနက္ဖန္လည္း လာခဲ့မယ္တဲ့။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူျပန္လာလိမ့္မယ္လို ့မထင္ပါဘူး။ အရမ္းအႏၱရာယ္မ်ားတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ရက္ အဲလိုအခ်ိန္မွာ အဲဒီ့ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္မသြားပဲ မေနႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တဝက္၊ စိုးရိမ္စိတ္ တဝက္
နဲ ့သြားခဲ့ပါတယ္။ သူရွိေနပါတယ္။ မေန ့က ေကာင္မေလး။ သူ သစ္ပင္ေနာက္ကြယ္ကေန ထြက္လာျပီးေတာ့ မေန ့ကလိုပဲ တစ္စံုတစ္ခုကို ျခံစည္းရိုးေပၚေက်ာ္ျပီး ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေပါင္မုန္.။ ေပါင္မုန္ ့တစ္တံုးကိုထုပ္ျပီး ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးနဲ ့တြဲခ်ည္ျပီး ပစ္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို အရမ္းပဲေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပါင္မုန္ ့ကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္စြာ စားရင္းကေန ေပါင္မုန္ ့က ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြနဲ ့ေဝစားလို ့ရေလာက္ေအာင္ ၾကီးရင္ ေကာင္းမယ္
လို ့ေတြးမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္္္္္ေတာ္ေန ့တိုင္းေန ့တိုင္း အခ်ိန္က်တာနဲ ့ျခံစည္းရိုးနားက အဲဒီ့ေနရာကို အျမဲသြားပါတယ္။ေကာင္မေလးကလည္း ကၽြန္္ေတာ့္အတြက္ စားစရာတစ္ခုခုယူလာျပီး အဲဒီ့ေနရာကို မပ်က္မကြက္ လာရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို ့စကားမေျပာရဲ ၾကပါဘူး။ ၾကာၾကာလည္း မေနရဲ ၾကပါဘူး။ အဖမ္းခံရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ အသက္အႏ ၱရာယ္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလးရဲ ့အေၾကာင္းကို ဘာမွမသိပါဘူး။ သူဟာ ၾကင္နာတတ္တဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ျပီးေတာ့ ပိုလန္စကားကို နားလည္ပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဒီေလာက္ပဲ သိပါတယ္။ သူ ့နာမည္ဘယ္သူလဲ? ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သူ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္စြန္ ့စားသလဲ? အခုလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကင္းမဲ့ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက ျခံစည္းရိုး ဟိုဘက္ျခမ္းကေနျပီးေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ ့စားစရာေပါင္မုန္ ့ေတြ ပန္းသီးေတြကို ေပးပါတယ္။
ခုနစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ညီအစ္ကိုေတြနဲ ့တျခားလူေတြကို ေက်ာက္မီးေသြးတင္တဲ့ကားေပၚ စုျပံဳတင္ျပီး ခ်က္ကိုစလိုဗက္ကီးယားႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ တီရီဆန္စတပ္ camp ကို ပို ့လိုက္ပါတယ္။ မသြားခင္ တစ္ရက္မွာ ေကာင္မေလးကို ေနာက္ေန ့ေတ ြမလာေတာ့ဖို ့နဲ ့ကၽြန္ေတာ္တို ့သြားရေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပန္းသီးေတြေပးတဲ့ အမည္မသိ ေကာင္မေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွဳတ္လည္းမဆက္၊ ေနာက္လည္း ျပန္လွည့္မၾကည့္ပဲနဲ ့ကၽြန္ေတာ့္ေနရာဆီကုိ ဦးတည္ျပီး လွည့္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို တီရီဆန္စတပ္ camp မွာ ၃လ ေနခဲ့ရပါတယ္။ စစ္ၾကီးရဲ ့အရွိန္ဟာ ေလ်ာ့က်လာျပီး မဟာမိတ္တပ္ေတြလည္း ေရာက္လာခါလည္းနီးပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကံၾကမၼာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေသစီရင္ဖို ့ျပဌာန္းခဲ့ျပီးသား။ ေမလ ၁၀ရက္ေန ့(၁၉၄၅) နံနက္ ၁၀ နာရီမွာ ဓာတ္ေငြ ့လႊတ္ထားတဲ့ အခန္းထဲမွာ အသတ္ခံရမယ့္ စာရင္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါတယ္။ ေျခာက္ျခားဖို ့ေကာင္းေအာင္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ မနက္ေစာေစာအာရုဏ္ဦးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေသဖို ့ျပင္ဆင္ခဲ့ရတယ္။ ဟိုအရင္က ေသမင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚဖို ့အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္နည္းနည္းနဲ ့လြတ္ေျမာက္ခဲ့တာ ခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေဖနဲ ့အေမ့အေၾကာင္းေတြးလိုက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ သူတို ့နဲ ့ျပန္ဆံုစည္းရေတာ့မယ္။ မနက္ ၈နာရီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆူဆူညံညံ အသံေတြၾကားလိုက္ရျပီး လူေတြဟိုေျပးဒီေျပးနဲ ့အက်ဥ္းစခန္းတစ္ခုလံုး ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေနတာ ေတြ ့လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကိုေတြေနာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပးလိုက္သြားတယ္။ ရုရွားတပ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ျပီတဲ့။
ဂိတ္တံခါးက ပြင့္ေနျပီ။ လူေတြလည္း ေျပးလႊားေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို ့နဲ ့အတူတူ လိုက္ေျပးတာေပါ့။
အံံ့ၾသစရာ ေတာ့ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ညီအစ္ကိုတေတြ အားလံုး ငရဲခန္းၾကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္မွ မေသပဲ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ရတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းရင္းဟာ ပန္းသီးေပးတဲ့ ေကာင္မေလးေၾကာင့္။ အနိဌာရံုေတြ ၾကီးစိုးေနတဲ့ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုကယ္ခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လံုးဝမရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးခဲ့တယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကတိေပးခဲ့သလိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကုိ နတ္မိမယ္ေလးတစ္ပါး လာေရာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေန ့စဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေလးေတြ ေပးခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ဴးအဖြဲ ့အစည္းေတြရဲ ့အေထာက္အပံ့နဲ ့ အဂၤလန္ကို သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ အသတ္ခံ ရမွဳကေန အသက္မေသပဲ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ ့အေဆာင္တစ္ခုမွာ အတူတူေနျပီး အီလက္ထေရာနစ္ ပညာကို သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို Sam ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ ျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္ကို ကၽြန္ေတာ္လိုက္သြားတယ္။ ကိုရီးယား စစ္ပြဲကာလမွာ အေမရိကန္ စစ္တပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္အမွဳထမ္းခဲ့ျပီး New York ကို ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ 1975 ၾသဂုတ္ လမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အီလက္ထရြန္းနစ္ စက္ပစၥည္းျပင္ဆိုင္ကို ဖြင့္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေျခက်စ ျပဳလာပါျပီ။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဂၤလန္တုန္းက သိခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း Sid ကဖုန္းဆက္ပါတယ္။
“ငါေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ ့date လုပ္ထားတယ္။ သူ ့မွာလည္းသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရိွတယ္။ ငါတုိ ့ double date လုပ္ရေအာင္”
Blind date…အျပင္မွာ လူခ်င္းမေတြ ့ဖူးေသးပဲ ခ်ိန္းေတြ ့ၾကမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ဒါမ်ိဳးကို စိတ္မဝင္စားဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက အတင္းနားပူတာ နဲ ့ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံလိုက္တယ္။ ရက္အနည္းငယ္ ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေကာင္မေလးေတြနဲ ့ေတြ ့ဖို ့ Bronx ကိုသြားၾကတယ္။ Blind date ဆိုေပမယ့္ မဆိုးဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့တြဲရတဲ့ ေကာင္မေလး ရိုမာ က Bronx ေဆးရံုက Nurse. သူက ၾကင္နာတတ္ျပီး စမတ္လည္း က်တယ္။ လွလည္း လွတယ္ဗ်ာ။ သူ ့ဆံႏြယ္ အညိဳေရာင္ေလးကိုေကာက္ထားတယ္။ သူ ့မ်က္လံုးေတြကလည္း အသက္ဝင္ေတာက္ပလို ့။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ေလးေယာက္ Coney ကၽြန္း ကို ေမာင္းသြားၾကတယ္။ ရိုမာက ေဖာ္ေရြပ်ဴငွာျပီး ေျပာလို ့ဆိုလို ့ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ခင္မင္ရင္းႏွီး သြားျပီးေတာ့ လူစိမ္းဆိုျပီး သတိထားေနရတာေတြ ေပ်ာက္သြားတယ္နဲ ့တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္း စံုတြဲကို ဦးစားေပးတဲ့ အေနနဲ ့ အတၱလႏၱိတ္ ပင္လယ္ေလကို ရွဴရင္း ကမ္းေျခ ပ်ဥ္ခင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ကမ္းစပ္မွာ ညစာစားၾကပါတယ္။ ဒီေလာက္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတဲ့ည ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝမွာ မရွိေသးဘူးဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့Sid ရဲ ့ကားဆီကို ျပန္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ ရိုမာ က ေနာက္ခံုမွာ အတူတူ ထုိင္ၾကပါတယ္။ စစ္အတြင္းမွာ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ သူေတြ မို ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့မွာ ေျပာစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိေနပါတယ္။ သူက အဲဒီ့ အေၾကာင္းကို စလိုက္ပါတယ္။
“စစ္ျဖစ္ေနတုန္းက ရွင္ဘယ္မွာလဲ” သူက တိုးတုိးေလးေမးပါတယ္။
“အက်ဥ္းစခန္းမွာ” ကၽြန္ေတာ္ နာၾကည္းစြာ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ အတိတ္က ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ ေတြက အခုထိ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတုန္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေမ့ဖို ့ၾကိဳးစားၾကိဳးစား ေမ့လို ့ကို မရဘူးဗ်ာ။
သူက ေခါင္းေလး အသာညိမ့္လိုက္ပါတယ္။
“ကၽြန္မတို ့မိသားစုကေတာ့ ဂ်ာမနီက ျခံတစ္ခုထဲ မွာ ပုန္းေနရတယ္။ ဘာလင္နဲ ့သိပ္မေဝးဘူး။”
သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ “ကၽြန္မတို ့ျခံနားမွာ အက်ဥ္းစခန္း တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒီ့ အက်ဥ္းစခန္းမွာေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္မ သူ ့ကို ေန ့တိုင္း ပန္းသီးတို ့ေပါင္မုန္ ့တို ့သြားသြားေပးတယ္။”
ဟာ…ၾကည့္စမ္း။တုိက္ဆုိင္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္နဲ ့တူလိုက္တာ။ သူ ကၽြန္ေတာ့္လို တျခားေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကို ကူညီခဲ့တာပဲ။ “အဲဒီ့ ေကာင္ေလးရဲ ့ပံုစံက ဘယ္လိုလဲ”ကၽြန္ေတာ္ေမးလိုက္ပါတယ္။
အရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္နဲ ့။ လူက အရိုးေပၚအေရတင္။ သူ ့ၾကည့္ရတာ အျမဲ ဆာေလာင္ေနပံုရတယ္။ ကၽြန္မ ေျခာက္လလံုးလံုး သူ ့ဆီေန ့တိုင္းသြားျပီး ပန္းသီးတို ့ေပါင္မုန္ ့တို ့ေပးခဲ့တယ္။”
ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းကို စိတ္လွဳပ္ရွားသြားပါတယ္။ ၾကားရတာေတြ ကို ယံုေတာင္မယံုခ်င္ဘူးဗ်ာ။ “တစ္ရက္မွာ အဲဒီ့ ေကာင္ေလးက သူ Schlieben ကေန သြားရေတာ့မွာမို ့ေနာက္ေန ့ေတြ မလာေတာ့ဖို ့မေျပာဘူးလား” “အင္း၊ ေျပာတယ္” ရိုမာက ကၽြန္ေတာ့္ကို အံ့ၾသစြာ ၾကည့္ရင္း ေျဖလိုက္ပါတယ္။
“အဲဒါ ကိုယ္ပဲေပါ့” ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း စိတ္လွဳပ္ရွားသြားျပီး ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္က တိုက္ဆိုင္လြန္းတာမို ့ကၽြန္ေတာ္ ယံုေတာင္ မယံုႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ နတ္မိမယ္ေလး ရိုမာ ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္လႊတ္မခံႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကားထဲမွာပဲ ရိုမာကို ခ်စ္ေရးဆိုလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ေတြ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။
“ရွင္ ရူးေနျပီ” ရိုမာက ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္အပတ္မွာ သူ ့ရဲ ့မိဘေတြနဲ ့အတူတူ ညစာ လာစားဖို ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖိတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရိုမာ အေၾကာင္းကို သိစရာေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရးအၾကီးဆံုး အခ်က္ေတြကို ေတာ့ သိထားပါတယ္။ အၾကပ္အတည္းထဲမွာ သစၥာရွိမွဳေတြ၊ အႏြံအတာခံတတ္မွဳေတြ၊ၾကင္နာတတ္မွဳေတြ။ အရမ္းကို ဆိုးဝါးတဲ့ အေျခအေနမွာေတာင္ သူဟာ လေပါင္းမ်ားစြာ မပ်က္မကြက္ ျခံစည္းရိုးနားကို ေန ့တိုင္းလာျပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို ျပန္ေတြ ့ေနရပါျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို လက္လႊတ္ဆံုးရွံဳး မခံႏိုင္ပါဘူး။ ညစာ အတူတူစားၾကတဲ့ ေန ့မွာ သူ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ကို လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း စကားတည္ပါတယ္။ လက္ထပ္သက္တမ္း ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ျပီး သားသမီးႏွစ္ေယာက္နဲ ့ေျမးသံုးေယာက္ ရတဲ့ အထိ ကၽြန္ေတာ္ သူ ့ကို ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္နဲ ့ေဝးရာ ကို တစ္ရက္ေတာင္မွ ထြက္ခြာသြားခြင့္မျပဳခဲ့ဘူးေလ။ ။
Herman Rosenblat ရဲ ့ "The Girl with the Apple" ကို ခံစားျပန္ဆိုပါသည္။
ေကာင္းကင္ကို
မစားေကာင္းေသာ ပန္းသီး မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္ဗ်ာ...။
ReplyDeleteေကာင္းလုိက္တာဗ်ာ။ က်ေနာ္က အဲဒီလုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အသက္ဆက္ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိ သိပ္သေဘာက်တာ။ က်ေနာ္ဘာသာျပန္လက္စ “ေရွာရွမ့္ရီဒင့္ရွင္း” ကုိ ဆက္ၿပီး ဘာသာျပန္ဦးမယ္။
ReplyDeleteဆြတ္ပ်ံ႔လြမ္းေမာဖြယ္ရာ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ပဲ။ ဘာသာျပန္ထားတာလည္း ထိမိလွတယ္။
ReplyDeleteThank you for this post. It's really good. I like it so much. This story can give the reader sth. Thanks a lot.
ReplyDeleteGreat short story. Your translation is great.Thanks you so much.
ReplyDeleteရင္ထဲနက္နက္နဲနဲ ထိုးဝင္ထိ႐ွသြားတယ္။ ခါးသက္တဲ့ဘဝေတြကေန တေျဖးေျဖးခ်ိဳျမသြားတာကိုက ဒီဘာသာျပန္ရဲ႕အနွစ္ပဲထင္တယ္။ တိုတိုေလးေပမယ့္ နာနာက်င္က်င္မ်က္ရည္ရစ္ဝဲရာက ၾကည္ၾကည္နူးနူးႃပံုးမိသြားတဲ့အထိ ညင္ညင္သာသာဆြဲေခၚသြားတဲ့ ဘာသာျပန္အေရးအသားက ထိထိမိမိ။ ေမၽွာ္လင့္ျခင္းေတြ တကယ္႐ွင္သန္လာတဲ့အခါ...ဘဝဆိုတာေနေပ်ာ္စရာေပါ့။ ပန္းသီးေပးတဲ့ေကာင္မေလးမွာ လြတ္လပ္တဲ့ေျခလွမ္းေတြ႐ွိေနဖို႕ေတာ့လိုတာေပါ့ေလ။
ReplyDeleteGood translation. Great job. Good story. Keep it up. :-) Thanks
ReplyDeleteေကာင္းလိုက္တာ ကိုေကာင္းကင္ရယ္..ဖတ္
ReplyDeleteရတာၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းေတာင္ထမိပါရဲ့။ဇာတ္
လမ္းထဲေမ်ာပါသြားလိုက္တာ အသက္ေတာင္
ရွဳမိရဲ့လားသိေတာ့ဘူး..ဇာတ္သိမ္းေရာက္မွ
ဟင္းကနဲသက္ျပင္းခ်လိုက္ရတယ္။သိပ္ေကာင္း
တယ္ဗ်ိဳး။ေနာက္လဲဒီလိုဇာတ္လမ္းေလးေတြ
ဘာသာျပန္ေပးဦးေနာ္..အထူး..အထူးေက်း
ဇူးတင္ပါတယ္။
အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ေမတၱာဇာတ္လမ္းေလးကုိ ဘာသာျပန္ေကာင္းေတာ့ ရင္ထဲကုိ အျမဲ မွတ္မိေနေအာင္ ၾကိဳက္မိပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးေလးေတြ ေနာက္ကုိလည္း ေရးေပးပါဦးေနာ္ ကုိေကာင္းကင္ေရ။
ReplyDelete