“အမွန္တရားဟာ ေနနဲ ့တူတယ္၊ သူ ့ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္ မ်က္ေတာင္ရင္လဲ ခတ္သြားရမယ္၊ ဒါမွ မဟုတ္ မူးေဝရင္လည္း သြားႏိုင္တယ္။ ”
ေက်ာင္းဆရာ ဆကၡာသည္ ထိုသို ့ေတြးမိေလသည္။
ေနဝင္မွ မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ လူအမ်ားသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေျပာဆိုဆက္ဆံေနၾကရာတြင္ အဆင္ေျပမွဳကို ေရွ ့ရွဴကာ မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာဟူေသာ ဆိုရိုးအတိုင္း အမွန္တရားကို မုသာဝါဒျဖင့္ ဖံုးကြယ္ဖ်က္ဆီးလ်က္ ရွိၾကသည္ဟု ယူဆမိသည္။ ယေန ့ကိုမူ သူသည္ ထူးျခားေသာ ေန ့တစ္ေန ့ အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားလိုက္သည္။
“ဘာပဲျဖစ္ေနေန တစ္ႏွစ္မယ္ အနည္းဆံုးတစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ မွန္တာကိုသာ ေျပာဆိုသင့္တယ္၊ ေျပာဆိုရမယ္၊ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ တစ္သက္လံုး လိမ္ညာေနတဲ့ ဘဝဟာ ဘာမွ အဓိပါၸယ္ မရွိေတာ့ဘူး” ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မိေလသည္။ ဘာျဖစ္ေနေန တစ္ေန ့လံုး မုသားစကားကို မသံုး၊ အမွန္ကိုသာ ေျပာဆိုရမည္ဆိုပါက ျပႆနာအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမည္ကို ေမွ်ာ္လင့္ထားပါသည္။ သူထိုသို ့အဓိဌာန္ျဖင့္ က်င့္ၾကံရမည္ကိုလည္း မည္သူ ့မွ် ဖြင့္ဟကာ မေျပာေခ်။ မိမိဘာသာ လွ်ိဳ ့ဝွက္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူႏွင့္ လူ ့ေလာကၾကီးတို ့တိတ္တဆိတ္ သေဘာတူညီခ်က္ ခ်မွတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
သူ၏ ဇနီးက သူ ့ကို နံနက္စာတည္ခင္းေသာ အခ်ိန္တြင္ သူ ့အဓိဌာန္ကို တည္ျမဲေအာင္ ေစာင့္စည္းရမည့္ အေရးႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ပထမဆံုး အစမ္းသပ္ခံကာ ရင္ဆိုင္ရေလသည္။ သူသည္ ဇနီးသည္ အစြမ္းကုန္ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ထားေသာ စားေသာက္ဖြယ္မ်ားကို ရုတ္တရက္ မႏွိဳက္ေသးပဲ ဆုတ္ဆိုင္းဆိုင္း လုပ္ေနေလသည္။
“ဘာျဖစ္လို ့လဲ၊ မၾကိဳက္လို ့လား” ဟု ဇနီးက ေမးေလသည္။
ယခင္ကဆိုလွ်င္ မႏွစ္သက္သည့္ တုိင္ေအာင္ ဇနီးသည္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ “မဟုတ္ပါဘူး၊ ရင္ျပည့္ေနလို ့ပါ” ဟုေျပာမည္ျဖစ္သည္။ ယေန ့အဖို ့မွာမူ အမွန္ကိုသာ ေျပာမည္ဟု အဓိဌာန္ ထားသည့္အတိုင္း “မေကာင္းဘူး၊ ဒီဟင္းေတြကို မ်ိဳလို ့ရမွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ေျပာလုိက္ေလသည္။ ထုိစကားေၾကာင့္ သူ ့ဇနီးမ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္ကို သတိျပဳမိေသာ္လည္း “မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အမွန္တရားဆိုတာ ေနလိုပဲ” ဟုမိမိဘာသာ စိတ္ထဲတြင္ ေတြးလိုက္ေလသည္။
သူ၏ အဓိဌာန္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အစမ္းသပ္ခံရသည္မွာ ေက်ာင္းဆရာမ်ား စုေဝးရာ အခန္းတြင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးသည္ သူ ့အနီးသုိ ့လာ၍ သူတို ့ႏွင့္ သိကၽြမ္းသူတစ္ဦး အနိစၥေရာက္သည့္ အေၾကာင္းကို ေျပာဆိုျပီး “သနားစရာ မေကာင္းဘူးလား” ဟုေမးလိုက္သည္။
“မသနား ပါဘူးဗ်ာ” ဟု ဆကၡာက ျပန္ေျဖေလသည္။
“သူဟာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါဗ်ာ၊ သနားစရာပါ၊ ျပီးေတာ့” ဟုစျပန္ရာက ဆကၡာက စကားမဆံုးမီ ခပ္တိုတိုပင္ ျဖတ္၍ ေျပာလိုက္သည္။
“ဘယ္ကလူေကာင္းရမွာလဲ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ဒီလူဟာ သေဘာထားေသးႏုပ္ျပီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ လူညာတစ္ေယာက္လို ့ပဲ သိတယ္”
ထိုစကားၾကားရေသာအခါ သူ ့မိတ္ေဆြ ေက်ာင္းဆရာသည္ မ်က္ႏွာပ်က္ကာ လွည့္ထြက္သြားေလသည္။
ညေနပိုင္း ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ ဆကၡာသည္ တတိယတန္းတြင္ ပထဝီသင္ခန္းစာမ်ားကို သင္ၾကားလ်က္ရွိစဥ္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးထံမွ စာတိုေလးတစ္ခုကို ရရွိေလသည္။
“အိမ္ မျပန္မီ ေက်းဇူးျပဳ၍ ကၽြႏု္ပ္ကို လာေတြ ့ေစလိုပါသည္”
ဆကၡာသည္ စာကိုဖတ္ရင္း “ဒါေတာ့ ဟိုစာေမးပြဲ အေျဖလႊာ ကိစၥပဲ ျဖစ္မွာပဲ” ဟုေအာက္ေမ့မိေလသည္။ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ား ေရးခ်င္သလို ေရး၍ ေျဖခ်င္သလို ေျဖထားၾကေသာ အေျဖလႊာတစ္ရာ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ထိုအလုပ္ကို စိတ္မပါလွသျဖင့္ စစ္ေဆးျခင္းမျပဳပဲ ေခ်ာင္ထုိးထားခဲ့သည္မွာ ရက္ေပါင္း အေတာ္ၾကာေနေလျပီ။ အေျဖလႊာမ်ားကို စစ္ေဆးရန္ စဥ္းစားမိတုိင္း သူ ့ေခါင္းေပၚတြင္ ဓားတန္းလန္းၾကီး ဆြဲထားသလို ေၾကာက္သလိုလို ရြံ ့သလိုလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္း ထုိးေပျပီ။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အခန္းတြင္းမွ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားၾကေလသည္။
ဆကၡာသည္ ဆရာၾကီးအခန္းရွိရာသို ့ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အခန္း အျပင္ဘက္တြင္ ေခတၱရပ္လ်က္ သူ၏ အက်ၤီ ၾကယ္သီးမ်ားကို တပ္လုိက္သည္။ ဆရာၾကီးသည္ ဆရာမ်ားအား အက်ၤီၾကယ္သီးမ်ားကို တပ္၍ ေသေသသပ္သပ္ဝတ္ရန္ ေက်ာင္းဆရာမ်ားအား အစဥ္သျဖင့္ ေျပာဆို ညႊန္ျပတတ္သည္။
သူသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ ့ေသာ အျပံဳးကိုေဆာင္၍ အခန္းတြင္းသို ့ ဝင္သြားကာ ဆရာၾကီးကို ႏွဳတ္ဆက္လုိက္သည္။ ဆရာၾကီးသည္ သူ ့ကိုေမာ့ၾကည့္ျပီး ေဖာ္ေရြေသာ အမူအရာျဖင့္ “ဆရာ၊ ဒီေန ့ညေနအားသလား” ဟုေမးလိုက္ေလသည္။
“အိမ္က ကေလးေတြနဲ ့အျပင္ထြက္ဖို ့ေတာ့ ေျပာထားတယ္”
“ေနာက္ေန ့မွ သြားပါေလ၊ ဒီေန ့ အိမ္လိုက္ခဲ့စမ္းပါဦး”
“အို ဟုတ္..ဟုတ္ကဲံ ဆရာၾကီး၊ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္” ဟု ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ ႏွင့္ေျဖျပီးေနာက္ မဝံ့မရဲႏွင့္ “ဘာမ်ား ကိစၥထူး ရွိလို ့လဲ ဆရာၾကီး” ဟု ေမးလိုက္ေလသည္။
“အင္း၊ ဆရာက ဂီတနဲ ့ပတ္သတ္ျပီး က်ဳပ္အေၾကာင္းကိုမသိေသးပဲကိုး” ဟု ဆရာၾကီးက ျပံဳးရႊင္စြာ ေျပာေလသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ ဘယ္လုိလဲ ဆရာၾကီး”
“က်ဳပ္ အဆိုအတီးကို တိတ္တိတ္ကေလးသင္ျပီး ေလ့က်င့္ေနတယ္၊ ဒီေန ့ညေနေတာ့ ဆရာ့ကို နားေထာင္ၾကည့္ေစခ်င္လို ့ပဲ၊ တေယာထိုးမယ့္သူနဲ ့ တီးမယ့္မွဳတ္မယ့္သူေတြကိုလည္း ေခၚထားတယ္၊ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ ့က်က်နန ဆိုၾက တီးၾကမွာကေတာ့ ဒါဟာ ပထမ အၾကိမ္ပဲ၊ အဲဒီေတာ့ ဆရာ နားေထာင္ျပီး ဆရာ့သေဘာထားကို ေျပာေစခ်င္ပါတယ္၊ နားေထာင္လိုက္ရင္ ဆရာသေဘာက် သြားမွာပါ”
ေတးဂီတႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ဆကၡာ၏ ကၽြမ္းက်င္မွဳကို လူအမ်ားသိရွိၾကပါသည္။ ျမိဳ ့ထဲတြင္ သူသည္ ေတးဂီတ ဝါသနာရွင္မ်ား၏ ရိုေသေလးစားျခင္းကို ခံရေသာ ေတးဂီတ ေဝဖန္ေရးသမား တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္လည္း သူ၏ ေတးဂီတ ဝါသနာထံုမွဳမ်ားသည္ ယေန ့ သူခ်မွတ္ထားေသာ အဓိဌာန္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ အစမ္းသပ္ခံရမည့္ အေျခအေနသို ့ေရာက္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ မထားေခ်။
“ဆရာ အံံ့ၾသေနတယ္ ထင္တယ္၊ ဟုတ္လား” ဟု ဆရာၾကီးက ေမးလိုက္ျပီးေနာက္ ဆက္လက္၍ “က်ဳပ္ဟာ ေငြကုန္ေၾကးက် အေတာ္မ်ားျပီး လူသိမခံပဲ ၾကိတ္ ၾကိဳးစားေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ” ဟုေျပာေလသည္။
သူတို ့ႏွစ္ဦးသည္ ဆရာၾကီးအိမ္သို ့ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။
“ဘုရားသခင္ဟာ က်ဳပ္ကို သားသမီးရတနာမ်ားရေအာင္ မေစာင္မခဲ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေတးဂီတ ပညာကေလး တတ္ေျမာက္ေအာင္ေတာ့ ေစာင္မေကာင္းပါရဲ ့” ဟု ဆရာၾကီးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သနားစဖြယ္ ေျပာၾကားေလသည္။
သူသည္တစ္လမ္းလံုးပင္ေတးဂီတအေၾကာင္း မ်ားကိုသာ ေျပာဆို လာေလသည္။ တစ္ေန ့တြင္ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ ေတးတစ္ပုဒ္ကို စမ္းသပ္ သီဆိုမိပံု၊ ထိုအခါမွ စ၍ ေတးဂီတကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ စနစ္တက် သင္ၾကားလိုစိတ္ ျပင္းျပလာပံုကို၊ စတင္ သင္ၾကားရာတြင္ ဆရာက သူသီဆိုသည္ကို နားေထာင္ရင္း ရယ္ပံု၊ ထုိ ့ေနာက္ စနစ္တက် သင္ၾကားလွ်င္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာဆိုသျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားခဲ့ပံု၊ သူ ့ဘဝတြင္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာမ်ားႏွင့္ ေတြ ့ၾကံဳရလွ်င္ ေတးဂီတျဖင့္ ေျဖေဖ်ာက္မည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းထားပံု စသည္တို ့ကို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေျပာျပေလသည္။
အိမ္သို ့ေရာက္ေသာအခါ ဆရာၾကီးသည္ ဆကၡာအေပၚတြင္ အထူးပင္ ေစတနာ ပိုလ်က္ရွိေလသည္။ သူ ့အားေကာ္ေဇာေပၚတြင္ ထုိင္ေစ၍ ေရွ ့တြင္ ရသာမ်ိဳးစံု စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ မ်ားကို ခ်ထားျပီးလွ်င္ သူ၏ သားမက္တစ္ဦးကဲ့သို ့ စားပါေသာက္ပါဟု ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ဧည့္ခံေလသည္။
“ကဲ ကိုယ္လြတ္စိတ္လြတ္ နားေထာင္ေနာ္ဆရာ၊ ဟိုမစစ္ရေသးတဲ့ စာေမးပြဲ အေျဖလႊာေတြ အေၾကာင္းကိုလည္း ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ ့” ဟုပင္ ေျပာလိုက္ျပီး ဆက္လက္၍ ဆရာ့ကို တစ္ပတ္ အခ်ိန္ေပးပါ့မယ္” ဟု ရယ္ေမာကာ ေျပာဆိုလိုက္ေလသည္။
“၁၀ ရက္ေပးပါ ဆရာၾကီး” ဟုဆကၡာက ေတာင္းပန္လိုက္သည္။
“ေကာင္းပါျပီဆရာ၊ ေပးပါတယ္”ဟု ဆရာၾကီးက ျပံဳးရႊင္ရက္ေရာ စြာခြင့္ျပဳလုိက္ေလသည္။ သူသည္ တစ္ေန ့လွ်င္ အေျဖလႊာ ၁၀ခုကို ေအးေအးေဆးေဆး စစ္ေဆးသြားပါက ၁၀ ရက္ဆိုလွ်င္ အားလံုးျပီးစီးသြားျပီ ျဖစ္သည္။
ဆရာၾကီးသည္ အေမႊးတိုင္မ်ားကို ထြန္းညွိဳျပီး “ေတးဂီတ နဲ ့လိုက္ေလ်ာမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေန ကေလးကို ဖန္တီးေပးလိုက္တာပါ” ဟုရွင္းျပေလသည္။
တေယာဆရာႏွင့္တကြ တီးမွဳတ္မည့္ သူမ်ားသည္ ေကာ္ေဇာေပၚ တြင္ထုိင္၍ အခ်ိန္အခါကို ေစာင့္လ်က္ ရွိၾကသည္။ ဆရာၾကီးသည္ သူတို ့အလယ္တြင္ ဝင္ထုိင္ကာ အာေခါင္ကို ရွင္းလင္းလ်က္ အသံစမ္းသည့္ သေဘာျဖင့္ ေျခဆင္းကို သီဆို၍ ရပ္လိုက္ျပီး “ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ေကာင္းရဲ ့လား”ဟု ေမးလိုက္သည္။ ဆကၡာသည္ ဆရာၾကီး၏ အေမးကို မၾကားဟန္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ဆရာၾကီးသည္ ဆက္လက္၍ နာမည္ေက်ာ္ ေတးဂီတ ဆရာၾကီး “သာရက ရာဇာ” ေရးစပ္ေသာ သီခ်င္းၾကီး တစ္ပိုဒ္ကို သီဆိုေလေတာ့သည္။ ထိုသီခ်င္းဆံုးလွ်င္ ေနာက္ထပ္ သီခ်င္းႏွစ္ပိုဒ္ ဆက္၍ စိတ္ပါလက္ပါ သီဆိုေလသည္။
“အင္း သူ ့အသံက ဖားတစ္ဒါဇင္ေလာက္ ဝိုင္းေအာ္ေနတာနဲ ့တူတယ္၊ ေဟာ ကၽြဲေအာ္သံလို ေအာ္ေနျပန္ျပီ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေလတိုက္တဲ့အခါ ျပတင္းေပါက္က တရုတ္ကတ္ေတြ ျမည္သလို ျမည္ေနတယ္”
ဆကၡာသည္ ဆရာၾကီး၏ သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ရင္း စိတ္ထဲတြင္ မွတ္ခ်က္ခ်ကာ ေဝဖန္လ်က္ ရွိသည္။ အေမႊးတိုင္မ်ားသည္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ တိုကုန္ပါျပီ။ ႏွစ္နာရီခန္ ့ ရွဳပ္ေထြးဆူညံစြာ ထြက္ေပၚေအာ္ျမည္ေနေသာ အသံမ်ိဳးစံုတို ့ေၾကာင့္ ဆကၡာ၏ ဦးေခါင္းတြင္းမွ ဦးေႏွာက္ တစ္ခုလံုးသည္ သြက္သြက္ခါလ်က္ ရွိေလသည္။ သူသည္ မူးေနာက္ေနာက္ပင္ ျဖစ္လာေလသည္။ ဆရာၾကီးသည္လည္း အားရပါးရ သီဆိုရသျဖင့္ အသံပင္ ျပာေနေလျပီ။ သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္ ဆံုးသြားေသာအခါ ေခတၱမွ်ရပ္၍ “ေနာက္တစ္ပိုဒ္ ဆက္ဆိုရဦးမလား” ဟုေမးလိုက္ေလသည္။ “ေတာ္ပါျပီ ဆရာၾကီးရယ္၊ ဒါေလာက္ဆိုေတာ္ပါျပီ” ဟု ဆကၡာက လ်င္ျမန္စြာေျပာလိုက္ရာ ဆရာၾကီးသည္ အံ့အားသင့္သြားေလသည္။
သူ၏ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးသည္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းေနေလသည္။ ဆကၡာသည္သူ ့ဆရာၾကီးအား အထူးပင္ ကရုဏာ သက္မိေသာ္လည္း မည္သို ့မွ် မတတ္ႏိုင္ေခ်။ သူ ့အဓိဌာန္ေၾကာင့္ မည္သို ့မွ်လည္း ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ တရားခံ တစ္ဦးအား စီရင္ခ်က္ ခ်မွတ္ေနေသာ တရားသူၾကီးပင္လွ်င္ ဆကၡာကဲ့သို ့ စိတ္ေဝဒနာ ခံစားရမည္ မဟုတ္ေပ။ ဆရာၾကီး ကေတာ္သည္ ဆကၡာ၏ ေဝဖန္မွဳကို သိလိုေဇာျဖင့္ မီးဖိုဘက္မွ တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ရွဳေနေလသည္။ တီးၾကမွဳတ္ၾက သူမ်ားသည္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးၾကီး ဦးေခါင္းမွ က်သြားသကဲ့သို ့ သူတို ့၏ တူရိယာမ်ားကို ေဘးတြင္ခ်ထားလိုက္ၾကသည္။
“ကဲ၊ ဆရာ ့သေဘာထားကို သိပါရေစ” ဟုဆရာၾကီးက မ်က္မွန္ကို ခၽြတ္၍ နဖူးမွ ေခၽြးမ်ားကို သုတ္ရင္း ေမးလိုက္ေလသည္။
“နက္ဖန္ခါမွ ေျပာပါရေစ ဆရာၾကီး” ဟု ဆကၡာက အမွတ္မဲ့ ဟန္ႏွင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
“မျဖစ္ပါဘူး၊ ခ်က္ျခင္းေျပာစမ္းပါ၊ ဆရာ ့ရဲ ့ ပြင့္လင္းတဲ့ သေဘာထားကို သိခ်င္ပါတယ္၊ က်ဳပ္ဆိုတာ နားေထာင္ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား”
“မေကာင္းဘူး ဆရာၾကီး” ဟု ခကၡာက ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“အိုး ဒီလိုဆိုရင္ ဂီတ သင္ခန္းစာကို က်ဳပ္ ဆက္သင္ရဦးမလား၊ တိုးတက္မွဳ အေျခအေန ဘယ္လိုရွိမယ္ ထင္သလဲ”
“ဆက္သင္ဖို ့မေကာင္းေတာ့ပါဘူး ဆရာၾကီး” ဟု ဆကၡာသည္ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။ သည့္ထက္ နားဝင္ပီယံ ျဖစ္ေအာင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့သည့္ အတြက္ စိ္တ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ အမွန္တရားဆိုသည္မွာ ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုႏုိင္ေရးအတြက္ စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခုိင္ဖုိ ့ လိုသလို လက္ခံၾကားနာရသူမ်ားအဖို ့ လည္း သတၱိအထူးရွိရန္ လိုအပ္ပါသည္။
ဆကၡာသည္ အိမ္သို ့ျပန္ခဲ့ရာ တစ္လမ္းလံုး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လာေလသည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူႏွင့္ ဆရာၾကီး၏ ဆက္ဆံေရးသည္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္သည္ကိုလည္း စဥ္းစားမိသည္။
သူ ့အလုပ္အတြက္ ႏွစ္ဆ တိုးရရွိေရး၊ အျမဲတမ္းခန္ ့ထားေရး စသည့္ အေရးကိစၥမ်ားသည္ ဆရာၾကီး၏ ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္မွဳ ေပၚတြင္ တည္လ်က္ရွိသည္။ သူသည္ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို စဥ္းစားရင္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ “ဟာရီဆျႏၵာ”
အမည္ရွိ ဘုရင္ တစ္ပါးသည္ မည္သို ့ပင္ ျဖစ္ေစ၊ မုသာဝါဒကို ေရွာင္ၾကဥ္လ်က္ အမွန္တရားကိုသာ ေျပာဆိုခဲ့သျဖင့္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ႏွင့္တကြ ဇနီးသားသမီးမ်ားကိုပါ စြန္ ့လႊတ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
အိမ္သို ့ေရာက္ေသာအခါ သူ ့ဇနီးသည္ သုန္မွဳန္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ညေနစာကို တည္ခင္းေလသည္။ အိ္မ္ရွင္မသည္ နံနက္က သူေျပာခဲ့သည့္ စကားေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးမေျပေသးသည္ကို သတိျပဳမိသည္။
“ဒီေန ့အဖို ့ေတာ့ ငါ့ အတြက္ ရန္သူ ႏွစ္ေယာက္ေပၚေနျပီ၊ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္ျပီး က်င့္သြားမယ္ဆုိရင္ ငါ့မွာ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္မွ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး” ဟုေတြးေတာမိေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန ့တြင္ ဆရာၾကီးက သူ ့အား လာေရာက္ေတြ ့ဆံုရန္ အေခၚလႊတ္လိုက္ေလသည္။ သူသည္ စိတ္တထင့္ထင့္ႏွင့္ပင္ သြားေရာက္ေတြ ့ဆံုရသည္။
“ဆရာ မေန ့က ေပးခဲ့တဲ့ အၾကံဥာဏ္ဟာ က်ဳပ္အတြက္ သိပ္ အက်ိဳးရွိတာပဲ။ က်ဳပ္ကို ဂီတလာသင္ေပးတဲ့ ဆရာကို လဲ ေပးစရာရွိတာေတြ အျပတ္ရွင္းေပးလိုက္ျပီ၊ ဒီေတးဂီတနဲ ့ပတ္သတ္လို ့ က်ဳပ္ကို ဘယ္သူမွ အမွန္အတိုင္း မေျပာခဲ့ၾကဘူး။ ဒီအသက္အရြယ္က်မွ သီခ်င္းဆိုေနလို ့လဲ မေကာင္းေတာ့ပါဘူးေလ” ဟုေျပာျပီးမွ ဆက္လက္၍ “ဒါနဲ ့ ေနပါဦး၊ ဟိုစာေမးပြဲ အေျဖလႊာ ကိစၥေတြေရာ” ဟု ဆရာၾကီးက ေမးလိုက္ေလသည္။
“အဲဒီ့ အေျဖလႊာေတြ စစ္ေဆးဖုိ ့ ဆရာၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၁၀ ရက္ အခ်ိန္ေပးထားတယ္” ဟု ဆကၡာက တည္ၾကည္စြာ ျပန္ေျပာေလသည္။
“အို၊ က်ဳပ္ စဥ္းစားျပီးပါျပီ၊ အဲဒီ ့အေျဖလႊာေတြကို နက္ဖန္ ဆက္ဆက္ရမွ ျဖစ္မယ္” ဟု ဆရာၾကီးက ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
သူသည္ အေျဖလႊာ တစ္ရာကို တစ္ေန ့တည္းႏွင့္ အျပီး စစ္ေဆး ရမည္ျဖစ္သည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ တစ္ညလံုးထုိင္၍ လုပ္မွ ျပီးႏိုင္မည္ကို စဥ္းစားတြက္ခ်က္မိေလသည္။
“ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးပါ ဆရာၾကီး” ဟု အသနားခံလိုက္မိသည္။
“မျဖစ္ပါဘူး၊ နက္ဖန္ခါ မနက္ရမွ ျဖစ္မယ္၊ ျပီးေတာ့ သတိထားဖို ့က အေျဖလႊာတစ္ခုစီကို ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ စစ္ေဆးဖုိ ့ပဲ”
“ေကာင္းပါျပီ ဆရာၾကီး”
ညလံုးေပါက္ ထုိင္၍ အေျဖလႊာေပါင္း တစ္ရာကို စစ္ေဆးရမည့္ စည္းစိမ္သည္ အမွန္တရားကို ေျပာဆိုခဲ့သျဖင့္ ခံစားရမည့္ ရလဒ္ေပတကား ဟု ဆကၡာသည္ ေတြးေတာေနေလသည္။
မန္းတင္ဘာသာျပန္သည္။
(မူရင္းေရးသားသူ- နာရယန္း)
ေက်ာင္းဆရာ ဆကၡာသည္ ထိုသို ့ေတြးမိေလသည္။
ေနဝင္မွ မိုးခ်ဳပ္သည္အထိ လူအမ်ားသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေျပာဆိုဆက္ဆံေနၾကရာတြင္ အဆင္ေျပမွဳကို ေရွ ့ရွဴကာ မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာဟူေသာ ဆိုရိုးအတိုင္း အမွန္တရားကို မုသာဝါဒျဖင့္ ဖံုးကြယ္ဖ်က္ဆီးလ်က္ ရွိၾကသည္ဟု ယူဆမိသည္။ ယေန ့ကိုမူ သူသည္ ထူးျခားေသာ ေန ့တစ္ေန ့ အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားလိုက္သည္။
“ဘာပဲျဖစ္ေနေန တစ္ႏွစ္မယ္ အနည္းဆံုးတစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ မွန္တာကိုသာ ေျပာဆိုသင့္တယ္၊ ေျပာဆိုရမယ္၊ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ တစ္သက္လံုး လိမ္ညာေနတဲ့ ဘဝဟာ ဘာမွ အဓိပါၸယ္ မရွိေတာ့ဘူး” ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မိေလသည္။ ဘာျဖစ္ေနေန တစ္ေန ့လံုး မုသားစကားကို မသံုး၊ အမွန္ကိုသာ ေျပာဆိုရမည္ဆိုပါက ျပႆနာအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမည္ကို ေမွ်ာ္လင့္ထားပါသည္။ သူထိုသို ့အဓိဌာန္ျဖင့္ က်င့္ၾကံရမည္ကိုလည္း မည္သူ ့မွ် ဖြင့္ဟကာ မေျပာေခ်။ မိမိဘာသာ လွ်ိဳ ့ဝွက္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူႏွင့္ လူ ့ေလာကၾကီးတို ့တိတ္တဆိတ္ သေဘာတူညီခ်က္ ခ်မွတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။
သူ၏ ဇနီးက သူ ့ကို နံနက္စာတည္ခင္းေသာ အခ်ိန္တြင္ သူ ့အဓိဌာန္ကို တည္ျမဲေအာင္ ေစာင့္စည္းရမည့္ အေရးႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ပထမဆံုး အစမ္းသပ္ခံကာ ရင္ဆိုင္ရေလသည္။ သူသည္ ဇနီးသည္ အစြမ္းကုန္ ခ်က္ျပဳတ္ ေၾကာ္ေလွာ္ထားေသာ စားေသာက္ဖြယ္မ်ားကို ရုတ္တရက္ မႏွိဳက္ေသးပဲ ဆုတ္ဆိုင္းဆိုင္း လုပ္ေနေလသည္။
“ဘာျဖစ္လို ့လဲ၊ မၾကိဳက္လို ့လား” ဟု ဇနီးက ေမးေလသည္။
ယခင္ကဆိုလွ်င္ မႏွစ္သက္သည့္ တုိင္ေအာင္ ဇနီးသည္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ “မဟုတ္ပါဘူး၊ ရင္ျပည့္ေနလို ့ပါ” ဟုေျပာမည္ျဖစ္သည္။ ယေန ့အဖို ့မွာမူ အမွန္ကိုသာ ေျပာမည္ဟု အဓိဌာန္ ထားသည့္အတိုင္း “မေကာင္းဘူး၊ ဒီဟင္းေတြကို မ်ိဳလို ့ရမွာ မဟုတ္ဘူး” ဟု ေျပာလုိက္ေလသည္။ ထုိစကားေၾကာင့္ သူ ့ဇနီးမ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္ကို သတိျပဳမိေသာ္လည္း “မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ အမွန္တရားဆိုတာ ေနလိုပဲ” ဟုမိမိဘာသာ စိတ္ထဲတြင္ ေတြးလိုက္ေလသည္။
သူ၏ အဓိဌာန္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ အစမ္းသပ္ခံရသည္မွာ ေက်ာင္းဆရာမ်ား စုေဝးရာ အခန္းတြင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ ေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးသည္ သူ ့အနီးသုိ ့လာ၍ သူတို ့ႏွင့္ သိကၽြမ္းသူတစ္ဦး အနိစၥေရာက္သည့္ အေၾကာင္းကို ေျပာဆိုျပီး “သနားစရာ မေကာင္းဘူးလား” ဟုေမးလိုက္သည္။
“မသနား ပါဘူးဗ်ာ” ဟု ဆကၡာက ျပန္ေျဖေလသည္။
“သူဟာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါဗ်ာ၊ သနားစရာပါ၊ ျပီးေတာ့” ဟုစျပန္ရာက ဆကၡာက စကားမဆံုးမီ ခပ္တိုတိုပင္ ျဖတ္၍ ေျပာလိုက္သည္။
“ဘယ္ကလူေကာင္းရမွာလဲ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ဒီလူဟာ သေဘာထားေသးႏုပ္ျပီး တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ လူညာတစ္ေယာက္လို ့ပဲ သိတယ္”
ထိုစကားၾကားရေသာအခါ သူ ့မိတ္ေဆြ ေက်ာင္းဆရာသည္ မ်က္ႏွာပ်က္ကာ လွည့္ထြက္သြားေလသည္။
ညေနပိုင္း ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္တြင္ ဆကၡာသည္ တတိယတန္းတြင္ ပထဝီသင္ခန္းစာမ်ားကို သင္ၾကားလ်က္ရွိစဥ္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးထံမွ စာတိုေလးတစ္ခုကို ရရွိေလသည္။
“အိမ္ မျပန္မီ ေက်းဇူးျပဳ၍ ကၽြႏု္ပ္ကို လာေတြ ့ေစလိုပါသည္”
ဆကၡာသည္ စာကိုဖတ္ရင္း “ဒါေတာ့ ဟိုစာေမးပြဲ အေျဖလႊာ ကိစၥပဲ ျဖစ္မွာပဲ” ဟုေအာက္ေမ့မိေလသည္။ ေက်ာင္းသားငယ္မ်ား ေရးခ်င္သလို ေရး၍ ေျဖခ်င္သလို ေျဖထားၾကေသာ အေျဖလႊာတစ္ရာ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ထိုအလုပ္ကို စိတ္မပါလွသျဖင့္ စစ္ေဆးျခင္းမျပဳပဲ ေခ်ာင္ထုိးထားခဲ့သည္မွာ ရက္ေပါင္း အေတာ္ၾကာေနေလျပီ။ အေျဖလႊာမ်ားကို စစ္ေဆးရန္ စဥ္းစားမိတုိင္း သူ ့ေခါင္းေပၚတြင္ ဓားတန္းလန္းၾကီး ဆြဲထားသလို ေၾကာက္သလိုလို ရြံ ့သလိုလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္း ထုိးေပျပီ။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အခန္းတြင္းမွ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္သြားၾကေလသည္။
ဆကၡာသည္ ဆရာၾကီးအခန္းရွိရာသို ့ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အခန္း အျပင္ဘက္တြင္ ေခတၱရပ္လ်က္ သူ၏ အက်ၤီ ၾကယ္သီးမ်ားကို တပ္လုိက္သည္။ ဆရာၾကီးသည္ ဆရာမ်ားအား အက်ၤီၾကယ္သီးမ်ားကို တပ္၍ ေသေသသပ္သပ္ဝတ္ရန္ ေက်ာင္းဆရာမ်ားအား အစဥ္သျဖင့္ ေျပာဆို ညႊန္ျပတတ္သည္။
သူသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ ့ေသာ အျပံဳးကိုေဆာင္၍ အခန္းတြင္းသို ့ ဝင္သြားကာ ဆရာၾကီးကို ႏွဳတ္ဆက္လုိက္သည္။ ဆရာၾကီးသည္ သူ ့ကိုေမာ့ၾကည့္ျပီး ေဖာ္ေရြေသာ အမူအရာျဖင့္ “ဆရာ၊ ဒီေန ့ညေနအားသလား” ဟုေမးလိုက္ေလသည္။
“အိမ္က ကေလးေတြနဲ ့အျပင္ထြက္ဖို ့ေတာ့ ေျပာထားတယ္”
“ေနာက္ေန ့မွ သြားပါေလ၊ ဒီေန ့ အိမ္လိုက္ခဲ့စမ္းပါဦး”
“အို ဟုတ္..ဟုတ္ကဲံ ဆရာၾကီး၊ လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္” ဟု ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ ႏွင့္ေျဖျပီးေနာက္ မဝံ့မရဲႏွင့္ “ဘာမ်ား ကိစၥထူး ရွိလို ့လဲ ဆရာၾကီး” ဟု ေမးလိုက္ေလသည္။
“အင္း၊ ဆရာက ဂီတနဲ ့ပတ္သတ္ျပီး က်ဳပ္အေၾကာင္းကိုမသိေသးပဲကိုး” ဟု ဆရာၾကီးက ျပံဳးရႊင္စြာ ေျပာေလသည္။
“ဟုတ္ကဲ့ ဘယ္လုိလဲ ဆရာၾကီး”
“က်ဳပ္ အဆိုအတီးကို တိတ္တိတ္ကေလးသင္ျပီး ေလ့က်င့္ေနတယ္၊ ဒီေန ့ညေနေတာ့ ဆရာ့ကို နားေထာင္ၾကည့္ေစခ်င္လို ့ပဲ၊ တေယာထိုးမယ့္သူနဲ ့ တီးမယ့္မွဳတ္မယ့္သူေတြကိုလည္း ေခၚထားတယ္၊ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ ့က်က်နန ဆိုၾက တီးၾကမွာကေတာ့ ဒါဟာ ပထမ အၾကိမ္ပဲ၊ အဲဒီေတာ့ ဆရာ နားေထာင္ျပီး ဆရာ့သေဘာထားကို ေျပာေစခ်င္ပါတယ္၊ နားေထာင္လိုက္ရင္ ဆရာသေဘာက် သြားမွာပါ”
ေတးဂီတႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ဆကၡာ၏ ကၽြမ္းက်င္မွဳကို လူအမ်ားသိရွိၾကပါသည္။ ျမိဳ ့ထဲတြင္ သူသည္ ေတးဂီတ ဝါသနာရွင္မ်ား၏ ရိုေသေလးစားျခင္းကို ခံရေသာ ေတးဂီတ ေဝဖန္ေရးသမား တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္လည္း သူ၏ ေတးဂီတ ဝါသနာထံုမွဳမ်ားသည္ ယေန ့ သူခ်မွတ္ထားေသာ အဓိဌာန္ႏွင့္ ပတ္သတ္၍ အစမ္းသပ္ခံရမည့္ အေျခအေနသို ့ေရာက္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ မထားေခ်။
“ဆရာ အံံ့ၾသေနတယ္ ထင္တယ္၊ ဟုတ္လား” ဟု ဆရာၾကီးက ေမးလိုက္ျပီးေနာက္ ဆက္လက္၍ “က်ဳပ္ဟာ ေငြကုန္ေၾကးက် အေတာ္မ်ားျပီး လူသိမခံပဲ ၾကိတ္ ၾကိဳးစားေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာျပီ” ဟုေျပာေလသည္။
သူတို ့ႏွစ္ဦးသည္ ဆရာၾကီးအိမ္သို ့ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။
“ဘုရားသခင္ဟာ က်ဳပ္ကို သားသမီးရတနာမ်ားရေအာင္ မေစာင္မခဲ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေတးဂီတ ပညာကေလး တတ္ေျမာက္ေအာင္ေတာ့ ေစာင္မေကာင္းပါရဲ ့” ဟု ဆရာၾကီးက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သနားစဖြယ္ ေျပာၾကားေလသည္။
သူသည္တစ္လမ္းလံုးပင္ေတးဂီတအေၾကာင္း မ်ားကိုသာ ေျပာဆို လာေလသည္။ တစ္ေန ့တြင္ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ ေတးတစ္ပုဒ္ကို စမ္းသပ္ သီဆိုမိပံု၊ ထိုအခါမွ စ၍ ေတးဂီတကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ စနစ္တက် သင္ၾကားလိုစိတ္ ျပင္းျပလာပံုကို၊ စတင္ သင္ၾကားရာတြင္ ဆရာက သူသီဆိုသည္ကို နားေထာင္ရင္း ရယ္ပံု၊ ထုိ ့ေနာက္ စနစ္တက် သင္ၾကားလွ်င္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာဆိုသျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားခဲ့ပံု၊ သူ ့ဘဝတြင္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာမ်ားႏွင့္ ေတြ ့ၾကံဳရလွ်င္ ေတးဂီတျဖင့္ ေျဖေဖ်ာက္မည္ဟု ေမွ်ာ္မွန္းထားပံု စသည္တို ့ကို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေျပာျပေလသည္။
အိမ္သို ့ေရာက္ေသာအခါ ဆရာၾကီးသည္ ဆကၡာအေပၚတြင္ အထူးပင္ ေစတနာ ပိုလ်က္ရွိေလသည္။ သူ ့အားေကာ္ေဇာေပၚတြင္ ထုိင္ေစ၍ ေရွ ့တြင္ ရသာမ်ိဳးစံု စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္ မ်ားကို ခ်ထားျပီးလွ်င္ သူ၏ သားမက္တစ္ဦးကဲ့သို ့ စားပါေသာက္ပါဟု ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ဧည့္ခံေလသည္။
“ကဲ ကိုယ္လြတ္စိတ္လြတ္ နားေထာင္ေနာ္ဆရာ၊ ဟိုမစစ္ရေသးတဲ့ စာေမးပြဲ အေျဖလႊာေတြ အေၾကာင္းကိုလည္း ဘာမွ စဥ္းစားမေနနဲ ့” ဟုပင္ ေျပာလိုက္ျပီး ဆက္လက္၍ ဆရာ့ကို တစ္ပတ္ အခ်ိန္ေပးပါ့မယ္” ဟု ရယ္ေမာကာ ေျပာဆိုလိုက္ေလသည္။
“၁၀ ရက္ေပးပါ ဆရာၾကီး” ဟုဆကၡာက ေတာင္းပန္လိုက္သည္။
“ေကာင္းပါျပီဆရာ၊ ေပးပါတယ္”ဟု ဆရာၾကီးက ျပံဳးရႊင္ရက္ေရာ စြာခြင့္ျပဳလုိက္ေလသည္။ သူသည္ တစ္ေန ့လွ်င္ အေျဖလႊာ ၁၀ခုကို ေအးေအးေဆးေဆး စစ္ေဆးသြားပါက ၁၀ ရက္ဆိုလွ်င္ အားလံုးျပီးစီးသြားျပီ ျဖစ္သည္။
ဆရာၾကီးသည္ အေမႊးတိုင္မ်ားကို ထြန္းညွိဳျပီး “ေတးဂီတ နဲ ့လိုက္ေလ်ာမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေန ကေလးကို ဖန္တီးေပးလိုက္တာပါ” ဟုရွင္းျပေလသည္။
တေယာဆရာႏွင့္တကြ တီးမွဳတ္မည့္ သူမ်ားသည္ ေကာ္ေဇာေပၚ တြင္ထုိင္၍ အခ်ိန္အခါကို ေစာင့္လ်က္ ရွိၾကသည္။ ဆရာၾကီးသည္ သူတို ့အလယ္တြင္ ဝင္ထုိင္ကာ အာေခါင္ကို ရွင္းလင္းလ်က္ အသံစမ္းသည့္ သေဘာျဖင့္ ေျခဆင္းကို သီဆို၍ ရပ္လိုက္ျပီး “ဘယ့္ႏွယ္လဲ၊ ေကာင္းရဲ ့လား”ဟု ေမးလိုက္သည္။ ဆကၡာသည္ ဆရာၾကီး၏ အေမးကို မၾကားဟန္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ဆရာၾကီးသည္ ဆက္လက္၍ နာမည္ေက်ာ္ ေတးဂီတ ဆရာၾကီး “သာရက ရာဇာ” ေရးစပ္ေသာ သီခ်င္းၾကီး တစ္ပိုဒ္ကို သီဆိုေလေတာ့သည္။ ထိုသီခ်င္းဆံုးလွ်င္ ေနာက္ထပ္ သီခ်င္းႏွစ္ပိုဒ္ ဆက္၍ စိတ္ပါလက္ပါ သီဆိုေလသည္။
“အင္း သူ ့အသံက ဖားတစ္ဒါဇင္ေလာက္ ဝိုင္းေအာ္ေနတာနဲ ့တူတယ္၊ ေဟာ ကၽြဲေအာ္သံလို ေအာ္ေနျပန္ျပီ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေလတိုက္တဲ့အခါ ျပတင္းေပါက္က တရုတ္ကတ္ေတြ ျမည္သလို ျမည္ေနတယ္”
ဆကၡာသည္ ဆရာၾကီး၏ သီခ်င္းသံကို နားေထာင္ရင္း စိတ္ထဲတြင္ မွတ္ခ်က္ခ်ကာ ေဝဖန္လ်က္ ရွိသည္။ အေမႊးတိုင္မ်ားသည္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ တိုကုန္ပါျပီ။ ႏွစ္နာရီခန္ ့ ရွဳပ္ေထြးဆူညံစြာ ထြက္ေပၚေအာ္ျမည္ေနေသာ အသံမ်ိဳးစံုတို ့ေၾကာင့္ ဆကၡာ၏ ဦးေခါင္းတြင္းမွ ဦးေႏွာက္ တစ္ခုလံုးသည္ သြက္သြက္ခါလ်က္ ရွိေလသည္။ သူသည္ မူးေနာက္ေနာက္ပင္ ျဖစ္လာေလသည္။ ဆရာၾကီးသည္လည္း အားရပါးရ သီဆိုရသျဖင့္ အသံပင္ ျပာေနေလျပီ။ သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္ ဆံုးသြားေသာအခါ ေခတၱမွ်ရပ္၍ “ေနာက္တစ္ပိုဒ္ ဆက္ဆိုရဦးမလား” ဟုေမးလိုက္ေလသည္။ “ေတာ္ပါျပီ ဆရာၾကီးရယ္၊ ဒါေလာက္ဆိုေတာ္ပါျပီ” ဟု ဆကၡာက လ်င္ျမန္စြာေျပာလိုက္ရာ ဆရာၾကီးသည္ အံ့အားသင့္သြားေလသည္။
သူ၏ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးသည္ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းေနေလသည္။ ဆကၡာသည္သူ ့ဆရာၾကီးအား အထူးပင္ ကရုဏာ သက္မိေသာ္လည္း မည္သို ့မွ် မတတ္ႏိုင္ေခ်။ သူ ့အဓိဌာန္ေၾကာင့္ မည္သို ့မွ်လည္း ႏွစ္သိမ့္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ တရားခံ တစ္ဦးအား စီရင္ခ်က္ ခ်မွတ္ေနေသာ တရားသူၾကီးပင္လွ်င္ ဆကၡာကဲ့သို ့ စိတ္ေဝဒနာ ခံစားရမည္ မဟုတ္ေပ။ ဆရာၾကီး ကေတာ္သည္ ဆကၡာ၏ ေဝဖန္မွဳကို သိလိုေဇာျဖင့္ မီးဖိုဘက္မွ တေစ့တေစာင္း ၾကည့္ရွဳေနေလသည္။ တီးၾကမွဳတ္ၾက သူမ်ားသည္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးၾကီး ဦးေခါင္းမွ က်သြားသကဲ့သို ့ သူတို ့၏ တူရိယာမ်ားကို ေဘးတြင္ခ်ထားလိုက္ၾကသည္။
“ကဲ၊ ဆရာ ့သေဘာထားကို သိပါရေစ” ဟုဆရာၾကီးက မ်က္မွန္ကို ခၽြတ္၍ နဖူးမွ ေခၽြးမ်ားကို သုတ္ရင္း ေမးလိုက္ေလသည္။
“နက္ဖန္ခါမွ ေျပာပါရေစ ဆရာၾကီး” ဟု ဆကၡာက အမွတ္မဲ့ ဟန္ႏွင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
“မျဖစ္ပါဘူး၊ ခ်က္ျခင္းေျပာစမ္းပါ၊ ဆရာ ့ရဲ ့ ပြင့္လင္းတဲ့ သေဘာထားကို သိခ်င္ပါတယ္၊ က်ဳပ္ဆိုတာ နားေထာင္ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား”
“မေကာင္းဘူး ဆရာၾကီး” ဟု ခကၡာက ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“အိုး ဒီလိုဆိုရင္ ဂီတ သင္ခန္းစာကို က်ဳပ္ ဆက္သင္ရဦးမလား၊ တိုးတက္မွဳ အေျခအေန ဘယ္လိုရွိမယ္ ထင္သလဲ”
“ဆက္သင္ဖို ့မေကာင္းေတာ့ပါဘူး ဆရာၾကီး” ဟု ဆကၡာသည္ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလသည္။ သည့္ထက္ နားဝင္ပီယံ ျဖစ္ေအာင္ မေျပာႏိုင္ေတာ့သည့္ အတြက္ စိ္တ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ အမွန္တရားဆိုသည္မွာ ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုႏုိင္ေရးအတြက္ စိတ္ဓာတ္ၾကံ့ခုိင္ဖုိ ့ လိုသလို လက္ခံၾကားနာရသူမ်ားအဖို ့ လည္း သတၱိအထူးရွိရန္ လိုအပ္ပါသည္။
ဆကၡာသည္ အိမ္သို ့ျပန္ခဲ့ရာ တစ္လမ္းလံုး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္လာေလသည္။ သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူႏွင့္ ဆရာၾကီး၏ ဆက္ဆံေရးသည္ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ရွိေတာ့မည္ မဟုတ္သည္ကိုလည္း စဥ္းစားမိသည္။
သူ ့အလုပ္အတြက္ ႏွစ္ဆ တိုးရရွိေရး၊ အျမဲတမ္းခန္ ့ထားေရး စသည့္ အေရးကိစၥမ်ားသည္ ဆရာၾကီး၏ ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္မွဳ ေပၚတြင္ တည္လ်က္ရွိသည္။ သူသည္ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို စဥ္းစားရင္း စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ “ဟာရီဆျႏၵာ”
အမည္ရွိ ဘုရင္ တစ္ပါးသည္ မည္သို ့ပင္ ျဖစ္ေစ၊ မုသာဝါဒကို ေရွာင္ၾကဥ္လ်က္ အမွန္တရားကိုသာ ေျပာဆိုခဲ့သျဖင့္ ထီးနန္းစည္းစိမ္ႏွင့္တကြ ဇနီးသားသမီးမ်ားကိုပါ စြန္ ့လႊတ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
အိမ္သို ့ေရာက္ေသာအခါ သူ ့ဇနီးသည္ သုန္မွဳန္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ညေနစာကို တည္ခင္းေလသည္။ အိ္မ္ရွင္မသည္ နံနက္က သူေျပာခဲ့သည့္ စကားေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးမေျပေသးသည္ကို သတိျပဳမိသည္။
“ဒီေန ့အဖို ့ေတာ့ ငါ့ အတြက္ ရန္သူ ႏွစ္ေယာက္ေပၚေနျပီ၊ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္ျပီး က်င့္သြားမယ္ဆုိရင္ ငါ့မွာ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္မွ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး” ဟုေတြးေတာမိေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန ့တြင္ ဆရာၾကီးက သူ ့အား လာေရာက္ေတြ ့ဆံုရန္ အေခၚလႊတ္လိုက္ေလသည္။ သူသည္ စိတ္တထင့္ထင့္ႏွင့္ပင္ သြားေရာက္ေတြ ့ဆံုရသည္။
“ဆရာ မေန ့က ေပးခဲ့တဲ့ အၾကံဥာဏ္ဟာ က်ဳပ္အတြက္ သိပ္ အက်ိဳးရွိတာပဲ။ က်ဳပ္ကို ဂီတလာသင္ေပးတဲ့ ဆရာကို လဲ ေပးစရာရွိတာေတြ အျပတ္ရွင္းေပးလိုက္ျပီ၊ ဒီေတးဂီတနဲ ့ပတ္သတ္လို ့ က်ဳပ္ကို ဘယ္သူမွ အမွန္အတိုင္း မေျပာခဲ့ၾကဘူး။ ဒီအသက္အရြယ္က်မွ သီခ်င္းဆိုေနလို ့လဲ မေကာင္းေတာ့ပါဘူးေလ” ဟုေျပာျပီးမွ ဆက္လက္၍ “ဒါနဲ ့ ေနပါဦး၊ ဟိုစာေမးပြဲ အေျဖလႊာ ကိစၥေတြေရာ” ဟု ဆရာၾကီးက ေမးလိုက္ေလသည္။
“အဲဒီ့ အေျဖလႊာေတြ စစ္ေဆးဖုိ ့ ဆရာၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၁၀ ရက္ အခ်ိန္ေပးထားတယ္” ဟု ဆကၡာက တည္ၾကည္စြာ ျပန္ေျပာေလသည္။
“အို၊ က်ဳပ္ စဥ္းစားျပီးပါျပီ၊ အဲဒီ ့အေျဖလႊာေတြကို နက္ဖန္ ဆက္ဆက္ရမွ ျဖစ္မယ္” ဟု ဆရာၾကီးက ခပ္ျပတ္ျပတ္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
သူသည္ အေျဖလႊာ တစ္ရာကို တစ္ေန ့တည္းႏွင့္ အျပီး စစ္ေဆး ရမည္ျဖစ္သည္။ သည္လိုဆိုလွ်င္ တစ္ညလံုးထုိင္၍ လုပ္မွ ျပီးႏိုင္မည္ကို စဥ္းစားတြက္ခ်က္မိေလသည္။
“ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ အခ်ိန္ေပးပါ ဆရာၾကီး” ဟု အသနားခံလိုက္မိသည္။
“မျဖစ္ပါဘူး၊ နက္ဖန္ခါ မနက္ရမွ ျဖစ္မယ္၊ ျပီးေတာ့ သတိထားဖို ့က အေျဖလႊာတစ္ခုစီကို ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ စစ္ေဆးဖုိ ့ပဲ”
“ေကာင္းပါျပီ ဆရာၾကီး”
ညလံုးေပါက္ ထုိင္၍ အေျဖလႊာေပါင္း တစ္ရာကို စစ္ေဆးရမည့္ စည္းစိမ္သည္ အမွန္တရားကို ေျပာဆိုခဲ့သျဖင့္ ခံစားရမည့္ ရလဒ္ေပတကား ဟု ဆကၡာသည္ ေတြးေတာေနေလသည္။
မန္းတင္ဘာသာျပန္သည္။
(မူရင္းေရးသားသူ- နာရယန္း)
အစ္ကိုေရ ဒီပို႔စ္ေလး ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ေရာ ဆရာၾကီးကို အဲလိုမ်ဳိး ေျပာမိမလားဆိုျပီး စဥ္းစားေနမိတယ္။
ReplyDeleteသိပ္ေကာင္းတဲ့ပို႔စ္ပါ..ဒီအထဲကေက်ာင္းဆရာမ်ိဳးသာအကိုတစ္ရက္ေလာက္
ReplyDeleteက်င့္လိုက္ရရင္ေနာက္တစ္ရက္ေနထြက္တာကိုၿမင္ရဖို႔
သိပ္လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး..ဟဲဟဲ
ဖတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ဝတၳဳတိုေလးတပုဒ္ကို သြားသတိရမိတယ္။ လိမ္ေျပာ၊ မေျပာစမ္းတဲ့ ကိရိယာေလးနဲ႕ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို စမ္းသတ္တာ ေနာက္ဆံုး ေျပာသမၽွစကားကို စက္ကလိမ္ေၾကာင္း အခ်က္ျပေနလို႕ စက္ကေလးကို ေရထဲလြွင္႕ပစ္လိုက္တယ္။ မုသားကခ်ိဳေပမယ္႔ အမွန္တရားက ခါးသက္တာကို။ တကယ္ဆို ေက်ာင္းဆရာက နာရီပိုင္းကစၿပီး ေျဖးေျဖးခ်င္း အဓိဌာန္သင့္တာ။
ReplyDelete