မိသားစု (စိုင္းဝင္းျမင့္ရဲ ့ကဗ်ာ)

မိသားစုဆိုတာ
တစ္ေယာက္ေရွ႔ေရာက္ဖို႔
တစ္ေယာက္ ေနာက္ဆုတ္ရတယ္။
သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းတိုးထြက္ဖုိ႔
သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္း အခုတ္ခံရတယ္။
မိသားစု သီခ်င္းဟာ အတက္အဆင္းရွိတယ္။
သံစံုၿမည္တယ္။

မိသားစုဆိုတာ
လူေၿခာက္ေယာက္ရွိ လူေၿခာက္ေယာက္
လက္၁၀ေခ်ာင္းရွိ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း
ေခတ္က ေတာင္းဆိုတဲ႔အတိုင္း လႈပ္ရွားရတယ္။
အိမ္ရွိလူအကုန္။

လဲက်သြားတဲ႔ ငါ႔အေဖေနရာကို
ငါ႔ညီေလး၀င္ခဲ႔တယ္။
ယိုင္နဲ႔သြားတဲ႔ ငါ႔အေမရဲ႔ ေနရာကို
ငါ႔ညီမေလး ၀င္ခဲ႔တယ္။
မိသားစုကို ငါမၿမင္ခဲ႔ဘူး။

ငါ႔အေတြးအေခၚက သားသမီးဆိုတာ
သီးၿခားရွင္သန္ရတဲ႔ ဘ၀တစ္ခု
ငါက လမ္းေပၚမွာၾကီးၿပင္းခဲ႔လို႔
လမ္းနဲ႔ ေသြးသားေတာ္စပ္တယ္လို႔ ထင္တယ္။

ငါ႔မိသားစုမွာ ငါဟာ မလင္းတဲ႔မီး
ငါ႔မိသားစာမွာ ငါဟာ မလံုၿခံဳတဲ႔ထရံ
ငါ႔ၾကိဳးကို တီးခတ္လိုက္တိုင္း အသံေၾကာင္ထြက္တယ္။
ငါ႔မိသားစုမွာ
မိုးယိုေပါက္ေလး တစ္ေပါက္ရွိေနတယ္ ဆိုရင္လည္း
ငါပဲၿဖစ္မွာ။
ငါ႔မိသားစုမွာ
ၾကမ္းခင္းတစ္ေပါက္ က်ိဳးပဲ႔ေနတယ္ဆိုလည္း
ငါပဲၿဖစ္မွာ။
မေအာင္ၿမင္တဲ႔ ေဘာလံုးအသင္းဟာ ငါ႔မိသားစုပဲ
မ၀င္တဲ႔ဂိုးေတြကို ငါသြင္းခဲ႔တာ။

စိုင္းဝင္းျမင့္