Thursday, June 10, 2010

ပြင့္ဖတ္ဝတ္ဆင္ထားတဲ့ေက်ာက္

လူအုပ္ၾကားထဲမွာမွ
အထီးက်န္မွႈ အနံ႔က ရတာ။
ငါကိုယ္တိုင္ နားမေထာင္ခ်င္တဲ့ စကားေတြ
ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ေျပာေနရတယ္။

ငါ့ကုိ ငါမဆန္ဖို႔
ငါ့ကုိယ္ငါ ဆန္တက္
မ်က္ႏွာဖံုး တခု တပ္လိုက္မွ
အားလံုးမွတ္မိသြားၾကတယ္။
ေကာင္းကင္ကို
Posted by Kaung Kin Ko at 10:51 PM
Labels: ,

5 comments:

  1. ေမာင္မ်ိဳးJune 11, 2010 at 12:04 AM

    မမွတ္မိေစခ်င္ရင္ မ်က္နွာဖံုးခြ်တ္ထားလိုက္ရမွာေပါ့ေနာ့္ း)

    ReplyDelete
  2. သြယ္လင္းဆက္June 11, 2010 at 8:10 PM

    အဟုတ္ပဲ ကိုေကာင္း ရ။ ဟန္ေဆာင္မႈျပည့္မွ လူေတြက မွတ္မိေနၾကတယ္။

    ReplyDelete
  3. win lattJune 12, 2010 at 7:07 AM

    လိမ္ညာျပီး ေျပာစကား
    နားအၾကားခ်ိဳသာ...
    ဒီကေလး...ေတာ္လိုက္တာတဲ့....။
    မွန္မွန္ကန္ကန္စကား
    သေဘာေတြ႔မသြားေတာ့
    အလကား..ဒီကေလး...
    ေဘးဖယ္ေပး...ဆိုပဲ...။
    ခုေခတ္ လူၾကီးအေတြးေလ...
    ခုေခတ္ လူၾကီးေတြ အဲဒီလို အေရးေပးတာေပါ့...။
    လူၾကီးၾကိဳက္ေအာင္ေနတတ္ပါေစ....။

    ReplyDelete
  4. yinminkhineJune 18, 2010 at 2:42 PM

    ငါကိုယ္တိုင္ နားမေထာင္ခ်င္တဲ့ စကားေတြ
    ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ေျပာေနရတယ္။


    မ်က္နွာကိုဟန္ေဆာင္ျပံဳး
    တသက္မမုန္းခ်င္ေအာင္ဟန္ေဆာင္ထား
    ပုံစံမ်ိဳးစုံမ်က္နွာဖုံးတပ္
    ဟန္ေဆာင္ရယ္ေမာ
    ဘ၀ေတာမွာ မေမာေသးဘူးလားေမးခ်င္တယ္

    ReplyDelete
  5. ညလင္းအိမ္July 3, 2010 at 9:27 PM

    အဓိပၸါယ္ ရိွလိုက္တာ ..

    ReplyDelete

Subscribe to: Post Comments (Atom)