သမုဒၵရာ ေအာက္မွာ

စစ္ဖိနပ္ရာေတြ ဗရပြနဲ ့
ေၾကမြေနတဲ့ ဥယ်ာဥ္ကို
ျပန္ျပဳျပင္ဖို ့သံုးနည္းရွိသတဲ့။

တစ္ခ်ိဳ ့ေတြက...
မိစၦာေကာင္းကင္ ဆီက သနားကရုဏာကို
ေခါင္းလွ်ိဳး ေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက...
အေနာက္အရပ္ဆီက အင္အားၾကီးနတ္ေတြကို
မခ်င့္မရဲ ေမွ်ာ္ကိုးၾကတယ္။
တစ္ခ်ိဳ ့ေတြက...
ကုိယ့္အားကိုယ္ကိုး
ကိုယ့္စိတ္ဓာတ္ ကိုယ္ျပန္ေလထိုးျပီး
ဆက္လက္ခ်ီတက္ ခ်င္ၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္...

ေသနတ္ကိုပဲ အခ်ိန္ျပည့္ ေမာင္းတင္
ႏွစ္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ ေမွာင္ေနခဲ့တဲ့ ေကာင္းကင္ ဆီက
ဘာမ်ားေမွ်ာ္လင့္လို ့ရဦးမွာလဲ။

အစြယ္က်ိဳးေနတဲ့ တေစၦ
အဆိပ္မရွိတဲ့ ေျမြကို
ဘယ္သူ တပည့္ေမြးဦးမွာလဲ။
နဂိုက လွပါလ်က္နဲ ့
အနာေတြ အျပည့္နဲ ့ရုပ္ဆိုး
အရိုးခ်ည္း က်န္ခဲ့မယ့္ တစ္ခုလပ္မ ကို
ဘယ္သူ ကယ္တင္ ခ်င္ ဦးမွာလဲ။

ေဟ့...ဒီမွာ...
တစ္နည္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္။
ငါတုိ ့အားလံုး
အိပ္မက္ေတြကို ဓားလိုေသြးျပီး
စိတ္ဓာတ္ေတြကို က်ားလိုေမြးထားရမယ္။
ကုိယ့္ အသံ ကိုယ္ျမွင့္ျပီး ကုိယ့္အလံ ကုိယ္လႊင့္ရမယ္။

ေသြးေၾကာထဲ လွိဳင္းဂယက္ထ
စိတ္ဓာတ္ေတြ တက္ၾကြေနတုန္း
တုိင္ကပ္နာရီက ခုနစ္ခ်က္ထုိး
အလည္လြန္ေနတဲ့ ငါ့ စိတ္ကို လာႏွိဳးတယ္။
မိုးခါးေရတစ္ခြက္ အရွာထြက္ဖို ့အခ်ိန္ေရာက္ျပီတဲ့။

အုတ္ျမစ္ မခ်ရလိုက္ေသးခင္ အခ်ိန္မွာပဲ
ေလထဲက အိမ္ေလး ျပိဳပ်က္
လက္ေတြ ့ဘဝရဲ ့အၾကမ္းဖက္မွဳ ေအာက္မွာ
ငါးမိနစ္သား စိတ္ကူးမီးေတာက္ ကေလး
မရွဳမလွအသက္ထြက္သြားခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ ့
ဆပ္ျပာ ပူေဖာင္းေလးေပါက္...
ေၾသာ္...
ဝမ္းတထြာဆိုတဲ့ သမုဒၵရာ ေအာက္မွာ
ငါတို ့ႏုိင္ငံ ေပ်ာက္ခဲ့ျပီပဲ။

ေကာင္းကင္ကို