Friday, June 20, 2008

သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို ့

ဒီကဗ်ာေလးက ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို စထား၊ေနာက္ထားတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။

့ဝိုင္အိုင္တီ၊ အမ္အိုင္တီ ေက်ာင္္သားေတြ ေက်ာင္းျပီးတဲ့အခါ Grade ေကာင္းတဲ့သူေတြက ေတာ့ NUS တို ့၊ NTU တို ့မွာ မာစတာ ဆက္တက္ၾကပါတယ္။ စင္ကာပူအစိုးရက ေခ်းတဲ့ ေငြနဲ ့ဆိုေတာ့ လူလတ္တန္းစားေတြအတြက္ အဆင္ေျပပါတယ္။ Grade မေကာင္းတဲ့ သူေတြ၊ အဲေလာက္မွ မတတ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြ အတြက္က ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ ့ျပီေပါ့။

တံငါရြာဆိုတာကလည္း စင္ကာပူကုိဆိုလိုတာပါ။ တခ်ိန္တုန္းက စင္ကာပူဟာ တံငါရြာေလး တစ္ရြာေလ။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ခမၽာ ကိုယ့္ႏုိင္ငံမွာ အလုပ္မရွိေတာ့ ေက်ာင္းျပီးရင္ စင္ကာပူကို Visit visa နဲ ့အလုပ္သြားရွာေနရတယ္္။ ရရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။ မရရင္ေတာ့ ၁၅ သိန္းေလာက္… ပလံု

တခ်ိဳ ့ကလည္း ေက်ာင္းျပီးမွ ကိုယ့္ဝါသနာကိုယ္သိေတာ့ ကုိယ္သင္ခဲ့တဲ့ပညာနဲ ့မဆိုင္တဲ့ အယ္ဒီတာလိုင္း၊ ရီပို ့တာလိုင္းကိုေရာက္သြားတယ္။ ဒါေတာင္မွ သူတို ့ကၾကီးၾကီး က်ယ္က်ယ္ ကမၻာကို ကိုင္လွဳပ္မယ့္ အေပါက္မ်ိဳးေျပာေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လို ခႏၱီပါရမီေကာင္းတဲ့သူမို ့ေပါ့။ တစ္ျခားလူသာဆို ထရုိက္မွာ။

သေဘာၤသားေတြကလည္း ပိုက္ဆံေတာ့ ရပါရဲ ့။ ေရထဲမွာ အၾကာၾကီး ေနရေတာ့ သူတို ့ေျပာတဲ့ စကားေတြက အရည္မရ အဖတ္မရ။ အဲ…မွားလို ့။ အရည္ေတာ့ရတယ္။ အရက္အလကား ေသာက္ရတယ္။ ဟီးဟီး။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ သေဘာၤသားေတြရဲ ့မ်က္လံုးေတြကို ဆားရည္စိမ္ မ်က္လံုးေတြတဲ့။ အီးအို လုပ္ဖူးခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္ ကေတာ့ သေဘာၤသားေတြ ဘဝက ရုပ္ရွင္ထဲက ပင္လယ္ဓားျပ ေတြလိုပါပဲတဲ့။ တျခားႏုိင္ငံမွာ ဆုိးတဲ့ေပတဲ့ေကာင္ေတြ ေလာက္ပဲ သေဘာၤလိုက္တာတဲ့။ တကယ္ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။

၉ တန္း ၁၀ တန္း ဂိုက္လုပ္တဲ့သူေတြ က်ေတာ့ေကာ။ ဆရာအလုပ္ဆိုေပမယ့္ အဲဒီ့ကေလးေတြရဲ ့ဘဝကို သိပ္ျပီး တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို ့ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မျမင္မိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ႏွစ္ေလာက္ လုပ္ဖူးပါတယ္။ မိဘေတြ ၊ကေလးေတြရဲ ့အဓိက ပစ္မွတ္က စာေမးပြဲေအာင္ဖုိ ့ပါ။ ပညာရဖုိ ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္မိဘမွ အဲဒီ့ေလာက္စိတ္မရွည္ၾကဘူး။ အဲဒီ့ေတာ့ တစ္ပြဲတိုးနည္းေတြ၊ အေသမွတ္နည္းေတြ၊ ၾကက္ကန္းနည္းေတြ သင္ေပးရေတာ့တာေပါ့။

အစိုးရဝန္ထမ္းလုပ္ေနရ႐ွာတဲ့သူေတြရဲ ့ဘဝက်ေတာ႔ ........မေျပာခ်င္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။

အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေရြးခ်ယ္စရာ မဟာလမ္းေတြေပါ့ဗ်ာ။

သူငယ္ခ်င္းမ်ားသို ့

မာစတာ
အာပလာ
ငါမွ မရတာ။

တံငါရြာ
မဟန္ပါဗ်ာ
ျပန္လာရရင္ မေခ်ာင္ပါ။

အယ္ဒီတာ
တကယ္ရယ္စရာ
သူတို ့ဥာဏ္တစ္ထြာေလာက္နဲ ့
ကမၻာေျခာက္ျခားေအာင္လုပ္မတဲ့။

သေဘၤာသား သူငယ္ခ်င္းရာ
မင္းေျပာသမွ် တကယ္ပ်င္းစရာ
အရက္ပုလင္း မ်က္ႏွာ
သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့မ်က္ႏွာနဲ ့
မင္းရဲ ့တရားကိုနာေနတာ။

က်ဴရွင္ဆရာေတြလည္း
ပူပင္စရာေပပဲ။
ဆယ္တန္းကေလးေတြ ေခါင္းထဲကို
ၾကက္ကန္း wayေတြ ေလာင္းေပး သတဲ့။
မျဖဴတျဖဴႏွလံုးသားေလးေတြကုိ
အေရာင္ေတြဆိုး
အေခ်ာင္ဓေလ့ပ်ိဳး ေပးသတဲ့။

အရာရွိဆိုတဲ့မာန္နဲ ့
မာန္တက္မယ္ေတာ့မၾကံနဲ ့။
သူတကာေတြ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းေနခ်ိန္မွာ
မင္းတို ့က အေတြးအေခၚကို ေနာက္ျပန္ဆြဲ
ေသာက္ဥာဏ္နည္းတဲ့ အေကာင္ေတြ။
မစို ့မပို ့စကၠဴခ်ပ္ေတြၾကားမွာ
အသက္ရွဴၾကပ္ေသမယ့္ ေကာင္ေတြ။

ေကာင္းကင္ကိ ု
အဟီး လြန္တာရွိ
ဝႏၵာမိပါ ဗ်ာ။ :D

5 comments:

  1. Good poem. Please to read it.

    ReplyDelete
  2. မွန္လုိက္တဲ့ကဗ်ာဗ်ာ..

    ReplyDelete
  3. very very good n u r saying right thing

    ReplyDelete
  4. ဒါနဲ ့ကဗ်ာဆရာဘ၀ကုိ ႏွစ္ႏွစ္ျခိုက္ျခိုက္ေရြးလိုက္ေရာေပါ့…

    ReplyDelete
  5. စားသံုးသူေတြရဲ့ အၾကပ္အခိုက္မွာ
    ဝါးလံုးထူ ရွည္ရွည္နဲ ့ ျဖတ္ရိုက္လိုက္သလို
    ဟိုလူမွန္ ဒီလူထိ
    ကလိကလိ ပါလား ဆရာရယ္...

    ReplyDelete