ငါ

အခ်ိန္ျပည့္ တံခါးပိတ္ထားခ်င္တဲ့ႏွဳတ္ခမ္း၊
အရက္နဲ ့မၾကာမၾကာ ဆမ္းေပးရတဲ့ အသည္း၊
ဒဏ္ရာေတြနဲ ့ မန္းမွဳတ္ထားရတဲ့ ကဗ်ာ၊
ရမၼက္နဲ ့အဆီျပန္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ
အဲဒါ …ငါ ။

ငါဟာ
အေတာင္တစ္ဘက္တည္းနဲ ့ပ်ံေနရတဲ့ ငွက္၊
မဲ့ျပံဳးတစ္ဝက္နဲ ့ခရီးဆက္ေနရတဲ့သူ၊
သံပတ္ကုန္ခါနီး လူသားစက္ရုပ္။
အသက္ကေလး ေငြ ့ေငြ ့ဆက္ႏိုင္ဖို ့အေရး
ကဗ်ာေတြ တစ္ပုလင္းျပီး တစ္ပုလင္းခ်ိတ္
ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ကိုယ္ျပန္ျပီး ဆီၾကိတ္ေနရတယ္။

ေၾသာ္..ငါဟာ
အံမဝင္ႏိုင္တဲ့ ဒုစရိုက္နဲ ့
အသံုးမဝင္ေတာ့တဲ့အမွိဳက္၊
ဥယ်ာဥ္အလယ္မွာ ေခါင္းငိုက္စိုက္နဲ ့…

ေကာင္းကင္ကို