ရတု @ 2011
11 years ago
Tuesday, January 22, 2008
ကၽြန္
ေရွးေရွးတုန္းကေတာ့
နယ္ခ်ဲ ့ေတြက ကၽြန္ျပဳဖို ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီကိုလာတယ္။
ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့
ကၽြန္ခံဖို ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုယ္တိုင္ ခရီးထြက္ရတယ္။
လူျဖစ္ေပမယ့္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္က မရွိခဲ့ဘူး အေမရယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ အျဖစ္က
အိပ္မက္ထဲက ကမၻာကို
ကၽြန္ရြာမွာမွ သြားရွာမိတဲ့ အျဖစ္။
ေသရင္ ေျမၾကီးဆိုတာကေတာ့ မွန္ပါတယ္။
ရွင္ရင္ေတာ့ မစို ့မပို ့ေငြေလးက ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ေရႊထီးေပါ့။
တရြာေျပာင္းေပမယ့္ သူေကာင္းေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္ပဲျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေၾကာက္ရင္လြဲ ရဲရင္မင္းျဖစ္သတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္… အေမနဲ ့ညီမေလးေတြအတြက္ ရဲခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ပဲ ျဖစ္ေနေသးတယ္ အေမ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ ရဲရင့္မွဳေတြကပဲ ေနရာလြဲခဲ့လို ့လား။
ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို သိဖို ့ေနေနသာသာ
တစ္ခ်ိဳ ့သူငယ္ခ်င္းေတြဆို ကိုယ့္ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိမွန္းေတာင္ မသိရွာဘူး။
တခ်ိဳ ့ကေလးေတြဆို ျမန္မာ နာမည္ေတာင္ မရွိရွာဘူး။
ေဘာ(့စ္) ဆိုသူေတြ ေပးတဲ့နာမည္ေတြ ပဲ ရွိၾကတယ္။
အေမေျပာေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္ ၾကီးပါြးမယ္ဆို။
အလုပ္လုပ္ေလ ပိုခို္င္းေလေလပဲ အေမ။
ကၽြန္ျဖစ္ေလေလပဲ အေမရဲ ့။
လူအခ်င္းခ်င္းဆိုတဲ့ အသိ
သူတို ့မွာ မရွိဘူး အေမ။
ေသြးစုပ္ဖုိ ့ပဲ သူတို ့သိတယ္။
အေမရယ္
ကၽြန္ေတာ္လည္း အစကေတာ့
ခ်စ္သူရဲ ့မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါေလာက္ ျဖစ္ဖို ့မွန္းျပီးထြက္ခဲ့တာေပါ့။
အခု ျဖစ္လာတာက အားလံုးရဲ ့ေျခသုတ္ပုဆိုး
မရွိေသးတဲ့ အစြယ္ေတာင္ က်ိဳးခဲ့ျပီ္။
ခုေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ အသည္းႏွလံုးကလည္း
ကၽြန္အခ်င္းခ်င္ေတာင္
ျပန္မစုပ္ခ်င္တဲ့ သရက္ေစ့ တစ္ေစ့ေပါ့။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကၽြန္လို ့သံုးလို ့
မငိုလိုက္ပါနဲ ့အေမရယ္။
သူတို ့ေဒါသေလးတစ္ခ်က္ထြက္ရံုနဲ ့
ရာဘာခင္းထဲ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံရႏုိင္တာဆိုေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို ့အသက္တစ္ေခ်ာင္းက
ရာဘာပင္ တစ္ပင္ေလာက္ေတာင္တန္ဖိုးမရွိဘူးအေမ။
သူတို ့အခ်စ္ေတာ္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုး မရွိဘူး။
ဒါကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို သခင္လို ့
မ်က္လံုးစံုမိွတ္ျပီး ေၾကြးေက်ာ္ေနရမွာလား။
အနာရွိတာကို လက္ခံမွ ေဆးထည့္လုိ ့ရမွာေပါ့ အေမ။
လူေတြ ေျပာေတာ့
ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းတယ္ဆို။
ေကာင္းတဲ့သူေတြ လည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။
တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကိုဆိုးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ေရႊလို ့့ျခံဳငံုေခၚေနတဲ့အထဲက တစ္ခ်ိဳ ့ကပဲ
အခ်င္းခ်င္း ေရာင္းစားေနၾကတာ အေမ။
တိုင္းျပည္မီးေလာင္လို ့
အခ်င္းခ်င္းခ်နင္းရက္တာလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို ့လူစိတ္မရွိတာ ကေတာ့
ေသခ်ာပါတယ္။
ေရႊဆိုတဲ့ စကားလံုးက
အကုန္လံုးနဲ ့ေတာ့မတန္ဘူး အေမ။
သူတို ့ကို ေရႊစာရင္းထဲက ကၽြန္ေတာ္ထုတ္တယ္။
ဟိုတေလာက စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္အေမ။
လင္ကြန္းဆိုတဲ့ သူက ကၽြန္စနစ္ ပေပ်ာက္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ့သတဲ့။
ဘယ္မွာ ဟုတ္လို ့လဲ အေမရယ္။
သားတို ့ကိုလာၾကည့္စမ္းပါ။
သူလုပ္ႏိုင္ခဲ့တာ သူ ့ႏိုင္ငံကြက္ကြက္ေလးပဲ
သူ ့ကိုေလးစားေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္တို ့အတြက္ေတာ့ သူက
သမိုင္းတင္ေလာက္ေအာင္ မစြမ္းေသးပါဘူးအေမရယ္။
လူ ့အျဖစ္က ရခဲတယ္ဆို။
ရခဲ တာပဲ ေကာင္းပါတယ္ အေမ။
ကၽြန္ေတာ္ လူမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ကၽြန္္္္္္ေတာ္ ငွက္ေတြကို ေငးၾကည့္မိတယ္ အေမ။
ငွက္အခ်င္းခ်င္း အမ်ိဳးအႏြယ္မတူလို ့ရက္စက္ၾကတာမရွိဘူးအေမ။
ငွက္ေတြမွာ ျပည္တြင္းစစ္မရွိဘူး။
ငွက္ေတြမွာ ဘာသာေရး အဓိကရုဏ္းေတြ မရွိဘူး။
ငွက္ေတြမွာ ကိုယ့္အသိုက္အျမံဳကို ဗိုလ္က်ျပီး အတင္းေရႊ ့ခုိင္းတာမ်ိဳး မရွိဘူး။
ငွက္ေတြ ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်ျပီး ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေနရရင္ေတာင္
သူတို ့သခင္က သူတို ့ကို အခ်စ္နဲ ့ေလွာင္ထားတာ။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ကေတာ့ အမုန္းနဲ ့ေလွာင္ထားျခင္းခံရတယ္။
ေမတၱာ အရမ္းငတ္တယ္ အေမရယ္။
ကမၻာ ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း
ကၽြန္ေတာ္တို ့ငိုသံေတြ ဘယ္ေလာက္က်ယ္က်ယ္
အမ်ိဳးသား အက်ိဳးစီးပါြးဆိုတဲ့ စကားလံုးေအာက္မွာ
နားမၾကားၾကဘူး ထင္ပါရဲ ့။
လူ ့အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ ပန္းဟာ
ဖိႏွိပ္သူေတြရဲ ့ႏွဳတ္ခမ္းမွာ မပြင့္ဘူး အေမ။
ကၽြန္စနစ္ဟာ
စာရြက္ေပၚမွာေတာင္မွ
မပေပ်ာက္ေသးပါဘူး အေမရယ္။
ေကာင္းကင္ကို
Download this poem
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ က်ေနာ္လာဖတ္သြားပါတယ္။
ReplyDeleteဆရာေရ
ReplyDeleteကဗ်ာလာ ဖတ္သြားပါတယ္ေနာ္။ ကၽြန္ဘ၀လို႔ ခံစားေနရတဲ့ အျဖစ္ကိုလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ဒီဘ၀က ျမန္ျမန္ လြတ္ေျမာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္ေနာ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ေလးစားစြာျဖင့္
ေမပ်ိဳ
a yan kaung par thi....bal lo pyaw ya mhan taung ma thi twat bu.....
ReplyDeleteအလြန္မွန္တာဘဲကြာ
ReplyDeleteကိုေကာင္းကင္ေရ...`ငါတို႔ဘ၀နဲ႔ ေမႊးရမယ္႔မီးေတာက္´ နဲ႔ `ကၽြန္´ ... ႏွစ္ပုဒ္လံုးကို ႀကိဳက္တယ္။ `ကၽြန္´ကိုဖတ္ၿပီး သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္ေနရတဲ႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ ဘ၀နဲ႔ခံစားခ်က္ေတြကို ပုိနားလည္လိုက္ရပါတယ္။ ေသရင္ေျမႀကီးျဖစ္ဖို႔ ေသခ်ာေပမယ္႔ ရွင္ရင္ေရႊထီးေဆာင္းရဖို႔ကေတာ႔ ေ၀းလြန္းေနတာ အမွန္ပဲေနာ္။ ကုိယ္႔လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းေတာင္ ႏွိမ္ခ်င္မွေတာ႔ သူမ်ားကကၽြန္လို႔ သေဘာထားေတာ႔မွာပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သူမ်ားဆီမွာ ကၽြန္သြားခံတာက ပိုထမင္း၀ဖို႔ ေသခ်ာေနေတာ႔လဲ.......။ ငွက္ကေလးေတြလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းႏုိင္ၾကမယ္႔တစ္ေန႔ကို ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။
ReplyDeleteဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့Blogကို ခုမွေရာက္ျဖစ္တာ နွေမ်ာတယ္။ ကိုယ့္အက်င့္အတိုင္း ခြင့္မေတာင္းပဲLinkလိုက္မိျပီ။ ေလးစားပါတယ္ ေကာင္းကင္ကို။ ေနာက္အျမဲေရာက္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာတယ္။
ReplyDeleteကၽြန္တစ္ေယာက္ေရးတာကို ကၽြန္တစ္ေယာက္လာခံစားသြားတယ္.............ထိသြားၿပန္ၿပီ
ReplyDeleteကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ၾကိဳက္တယ္ အစ္ကိုႀကီး ... အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ။
ReplyDeleteအရမ္းေကာင္းတဲ့ အေရးအဖြဲ႕ဗ်ာ တကယ္ပါ။ အားက်တယ္ဗ်ိဳ႕။ သရုပ္ေဖာ္ထားတာ ထိ္တယ္ ။ က်ေနာ္တို႕ဟာ သခင္ဘ၀ကိုေရာ ေရာက္ခဲ့ဘူးၾကလို႕လားဗ်ာ ။
ReplyDeleteကြ်န္ ေတြရဲ႕ဘ၀ကို မ်က္စိထဲကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ကိုျမင္လာတယ္။ အေပၚယံဘ၀တင္မကဘူး စိတ္ထဲက ခံစားခ်က္ကိုပါ ေပၚလြင္ေအာင္ဖြဲ႕ဆိုထားတာပဲ။ အရမ္းေကာင္းတာပဲ။ အားေပးေနတယ္ေနာ္။
ReplyDeleteကၽြန္ဆိုတဲ့စကားကို မုန္းလြန္းလို. က်ေနာ့္ ကဗ်ာေတြ စာေတြထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ `ကၽြန္ေတာ္` လို. မသံုးခဲ့ဘူး။ အရမ္းေကာင္းတဲ့ကဗ်ာေလးပါ ကိုေကာင္း။
ReplyDeleteI like yours. But since we can't run our own biz, we're servant. GOv servant ? COmpany servant ? all are same. we're kind of servant.
ReplyDeleteလူေတြ ေျပာေတာ့
ျမန္မာ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းတယ္ဆို။
ေကာင္းတဲ့သူေတြ လည္း အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။
တခ်ိဳ ့ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကိုဆိုးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ေရႊလို ့့ျခံဳငံုေခၚေနတဲ့အထဲက တစ္ခ်ိဳ ့ကပဲ
အခ်င္းခ်င္း ေရာင္းစားေနၾကတာ အေမ။
Not only in Myanmar but others too. :)
Keep it up ! bro
ဒီ ကဗ်ာေလးကုိ အရမ္းၾကိဳက္တယ္ဗ်ာ
ReplyDeleteအေမနဲ႔ ေ၀းေနလုိ႔လည္းပါတယ္
ခံစားခ်က္ေတြ ျပည့္ေနလုိ႔လည္း ျဖစ္မယ္
ခုိင္းႏႈိင္းခ်က္ေတြကုိ အရမ္းၾကိဳက္တယ္
စကားလုံး အထားအသုိေတြ အရမ္းမုိက္တယ္
ေရွးေရွးတုန္းကေတာ့
ReplyDeleteနယ္ခ်ဲ ့ေတြက ကၽြန္ျပဳဖို ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆီကိုလာတယ္။
ဒီဘက္ေခတ္မွာေတာ့
ကၽြန္ခံဖို ့ကၽြန္ေတာ္တို ့ကိုယ္တိုင္ ခရီးထြက္ရတယ္။
လူျဖစ္ေပမယ့္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္က မရွိခဲ့ဘူး အေမရယ္။
ဒီစကားက အေဝးေရာက္ သားသမီးေတြအတြက္ေတာ့ အေမ့ကုိ ပုိလြမ္းမိတယ္။ ခလုတ္ကေလးထိရင္ေတာင္ အေမ့ကုိပဲ တခဲ့မိပါတယ္ အကုိေရ။
နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းကုိ ခံစားရပါတယ္။
ဟိုးတုန္းက ကြ်န္ဘဝကလႊတ္ဖို႔ နယ္ခ်ဲ႕ေတြကို တစ္မ်ိဳးသားလံုး သူေနရာနဲ႔သူ စည္းစည္းလံုးလံုး တိုက္ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္ ဆိုရင္ ခုလည္းတစ္မ်ိဳးသားလံုး
ReplyDeleteကဗ်ာ ဆရာေကာင္းတစ္ေယာက္ မို ့ သမိုင္းတြင္ ဦးမဲ့
ReplyDeleteေကာင္းကင္ကို ပါပဲ -- အမေတာ့ယံုႀကည္တယ္ ဒီအေတြးေတြ ကို လူေတြ ခံစားမိေအာင္ လူေတြရဲ ့နွလံုး
အိမ္ေတြ ကို ထိခိုက္ခံစားရေအာင္ ေရးဖြဲ ့နိုင္သူဟာ သာမာန္ ကေလာင္ အစြမ္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး
ဒါ့ ေႀကာင့္ အင္မတန္ မွ ေကာင္းကင္ကို ကို ေလးစားပါနယ္
kkk......k...k...kHa.
ReplyDeleteတကယ္ေကာင္းတာ..ဗ်ာ..ကဗ်ာ.က ကၽြန္ေတာ္..တို..မေလးရွား..မွာ..ဒီထက္ဆိုးပါတယ္..အကိုရာ....ဘယ္သူကို...မွေတာ့..အျပစ္မတင္ခ်င္ပါဘူး
ReplyDeleteအရမ္းေကာင္းပါတယ္။။။
ReplyDeleteရင္ဘတ္ထဲကို တဲ႔တဲ႔မွန္လုိ႔ မ်က္ရည္၀ဲရတယ္။
ReplyDeleteေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..
အရမ္းေကာင္းတယ္လို႔ ထက္ပို ေျပာလို႔ရရင္ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ReplyDeleteဒီလိုကဗ်ာမ်ိဳးကိုေရးတဲ့ လူကိုလဲ အရမ္းေလးစားမိတယ္။
ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အတြက္ လာလည္စရာ Site တစ္ခု အျဖစ္ Link ခ်ိတ္ထားလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား ...။
ReplyDeleteေခ်ာကလက္ျမိဳ႔က ကြန္မင္းနဲ႔ပါတ္သက္လို႔ ေဆာရီးပါ ေကာင္းကင္ကို က်မလည္း နည္းနည္းသုတနည္းသြားလို႔ပါ။ ကၽြန္ (သို႔) ျမန္မာအလုပ္သမားမ်ားလို႔ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အကုန္လံုးသိမ္းက်ံဳးပါသြားတယ္လို႔ ခံစားမိလို႔ပါ။ ဒီကြန္မင္းနဲ႔ပါတ္သက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလည္း က်မကိုလွမ္းေျပာပါတယ္ ဒီလိုအျဖစ္ေတြက က်မအတြက္မရွိေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေတြမွာ တကယ္ျဖစ္ေနတယ္လို႔။ ပို႔စ္တင္သူကလည္း ေအာ္ရီဂ်င္နယ္ ဘယ္ကလာတယ္ဆိုတာေလးေတာ့ ထည့္ေရးထားဖို႔ေကာင္းတယ္ေနာ္။ က်မေတာင္တေလာက ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ တစ္ေယာက္လာတင္ထားတဲ့ ေကာင္းကင္ကိုရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြ ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္ ဘေလာ့ကို ယူထားျပီး ေေဖးဘရိတ္မွာ သိမ္းထားေသးတာ အားတဲ့ေန႔မ်ားဖတ္ရေအာင္လို႔။ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။
ReplyDeleteကၽြန္ ဘ၀ကို ေတာ္ေတာ္ေပၚလြင္ေစတာပဲဗ်ာ... က်ေနာ္လညး္ ကၽြန္ဘ၀ ကမတတ္ေသးပါဘူးဗ်ာ..
ReplyDeleteတကယ္ေကာင္တဲ့ ကဗ်ာပါပဲ
ReplyDeleteလမ္းသစ္မွာ ဖတ္လုိက္ရေသးတယ္
ေခါင္စဥ္နဲ႔စာသားနဲ႔က ကြက္တိပဲဗ်ာ
သိပ္ကိုခါးသီးတဲ႔ခံစားခ်က္ေလးပဲ...ဒီကဗ်ာေလးဖတ္ျပီးေတာ႔က်ြန္ေတာ္..အမွန္တရားတစ္ခုသိလိုက္ရတဲ႔အတြက္ေက်းဇူးပါဗ်ာ.......
ReplyDeleteThis is the truth of current days. I am impressed by your poem. Thanks.
ReplyDelete