ကဗ်ာဆရာရဲ ့ သက္ျပင္းပံုျပင္

ငါတို ့လက္ေတြ ကစားရတဲ့ကြင္းဟာ
လွဳပ္လို ့မရေအာင္ကို က်ဥ္းတယ္။

အေတြးေတြနဲ ့ကဗ်ာေဆာက္ၾကည့္ပါတယ္။
စကားလံုးေတြဆီ ပါမစ္ေလွ်ာက္ရ
ကဗ်ာေစာင့္နတ္ ေတြဆီပါမစ္ေလွ်ာက္ရနဲ ့။
ဒီၾကားထဲ ေငြမင္ ဓားေတြနဲ ့
ငါတုိ ့လက္ကို ျဖတ္ဦးမယ္။

ငါဟာ
ေသနတ္ေခာတ္ တစ္ေခာတ္ရဲ ့
သက္ျပင္းပံုျပင္ေတြ ကို
အလြန္ေျပာခ်င္ေနတဲ့သူပါ။
ဒါေပမယ့္ ငါတို ့ပါးစပ္ေတြက
မလွဳပ္ခင္ကတည္းက ၾကိဳတင္လက္ထိပ္အခတ္ခံထားရတယ္။

ပံုျပင္ထဲကလိပ္ကေလးလို
ကိုယ့္ဘဝကို တဲတဲကေလးကိုက္ထားရတယ္။
ပါးစပ္တခ်က္မလွဳပ္လိုက္နဲ ့
ပုဒ္မ ငါးနဲ ့
ဒုကၡမ်ားသြားမယ္။

ေက်းဇူးျပဳ၍ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းပြင့္ၾကပါ စကားလံုးတို ့။
စာရြက္ေတြေပၚမွာ တစြန္းတစ သက္ျပင္းခ်မွဳဟာ
လူအစုလိုက္အျပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္မွဳထက္ ပိုျပီးအျပစ္ၾကီးတယ္။
မူးယစ္ေဆးဝါးေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားမွဳထက္ ပိုျပီးအျပစ္ၾကီးတယ္။
လူကုန္ကူးမွဳထက္ ပိုျပီးအျပစ္ၾကီးတယ္။
သက္ျပင္းခ်သံေတြ သိပ္မက်ယ္ေစနဲ ့။

မိတ္ေဆြတို ့
ေခတ္အေၾကာင္းေမးျခင္း သည္းခံပါ။
ဖိႏွိပ္မွဳရာသီေအာက္မွာ ငါ ့လက္ေတြ ႏွာေစးေနလို ့။

ေကာင္းကင္ကို

မွတ္ခ်က္။ ပံုျပင္ထဲက လိပ္ကေလးဆိုတာ ႏွဳတ္မေစာင့္ေသာလိပ္ ပံုျပင္ ထဲက တုတ္ေခ်ာင္းကေလးကို ကိုက္ထားရတဲ့ လိပ္ကေလးကိုေျပာတာပါ။ ေရကန္ေဟာင္းက ခမ္းေျခာက္သြားေတာ့ အဲဒီ့လိပ္ကေလးကို ေရကန္သစ္ကိုေရႊ ့ေျပာင္းေပးဖို ့ ဗ်ိဳင္းႏွစ္ေကာင္က တုတ္ေခ်ာင္းေလးကို တဘက္စီကိုက္ျပီး သူ ့ကို အလယ္က ကိုက္ခိုင္းျပီးေခၚသြားပါတယ္။ ပါးစပ္လွဳပ္တာနဲ ့ဟိုးေအာက္ကို ျပဳတ္က်သြားမွာပါ။