ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဆယ္ယူျခင္း

ထမင္းအိုးေလးကြဲ၊
ျပီးေတာ့ အသည္းပါ ဆက္ကြဲ
ငါ့လမ္းေလး ရုတ္တရက္ ေမွာင္မဲသြားလိုက္တာ။

ကိုယ္ ေခါင္းကုိက္ေနတာကုိ
သူစိမ္းတေယာက္ ကြယ္လြန္တာထက္
ပုိစိတ္ဝင္စား တတ္တယ္ ဆိုတဲ့
လူ ့သဘာဝ ေၾကာင့္လား
ေျပာရမွာ ရွက္၊ေၾကာက္၊အားနာ ပါရဲ႕။
ငါ့ အသည္းကြဲသံက
ဗံုးကြဲသံေတြထက္ေတာင္ ပုိက်ယ္ေနတယ္။

ငိုသူကငို
သီခ်င္းဆိုသူက ဆိုနဲ ့
ျပံဳးတဝက္ မဲ့တဝက္ ကမ ၻာၾကီးထဲမွာ
ငါေရာက္ေနတာ ေမွာင္ေနတဲ့အျခမ္း
ငါ့ကုိယ္ငါလည္း မႏုိင္မနင္း ထမ္းလို႕။

အေကာင္းေတြကုိမွ ေရြးျပီးကန္းတဲ့ အာရံုေတြက
ပန္းေတြအနား ျဖတ္သြားရင္ ႏွာေခါင္း ပိတ္ထားဖို ့နဲ႕
အလကားရတဲ့ အကူအညီေတြဆိုတာ
ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခ ေစ်းၾကီးလွေၾကာင္း
ဦးေႏွာက္ဆီကုိ သတင္းပုိ ့တယ္။

ငါက ငါပီပီ
ဆုေတာင္းျခင္းကုိ အယံုအၾကည္ မရွိဘူးဆိုေတာ့
အမ်ားနည္းတူ ပံုသြင္းမထားခဲ့တဲ့ စိတ္ကုိ
ဘယ္လို အားေပးရပါ႔မလဲ။

ဒီလိုနဲ႕
ဘာရယ္မဟုတ္
ေဆာက္တည္ရာ မဲ့ေနတဲ့
ဗ်ာမ်ားလြင့္ေမ်ာ ငါ့မေနာဟာ
စာအုပ္တအုပ္မွာ အမွႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေျပးကပ္မိတယ္။

၁၉လ သမီး အရြယ္နဲ႕
မ်က္မျမင္နားမၾကားခဲ့ရေပမယ့္
ကမၻာေက်ာ္သြားခဲ့တဲ့ ဟယ္လင္ကဲလား….
တကုိယ္လံုးမွာ ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြပဲ ေရႊ႕ႏုိင္ေပမယ့္
အိုင္းစတိုင္းလက္သစ္ ျဖစ္လာခဲ့သူ စတီဖင္ေဟာကင္း….
ဘီသုိဗင္…ဂၽြန္နက္ရွ္…ဟုိး ဧဝရက္ေတာင္ထိပ္က မ်က္မျမင္…
ၾကယ္ေပါင္း မ်ားစြာ…မ်ားစြာ

ဒီညေတာ့
ကုိယ့္ကုိယ္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
ဖံုတက္ေနတဲ့ အိပ္မက္ေလးကုိ ျပန္ကုိင္လိုက္မယ္။
ေကာင္းကင္ကို