Thursday, September 10, 2009

ဇာတ္နာ

ေရွ ႕ဆယ္လွမ္းတိုးဖုိ ့
ေနာက္တလွမ္းဆုတ္လိုက္ကာမွ
ဘဝက ေထာင္ေခ်ာက္ထဲကုိ တည့္တည့္က်တယ္။

ေလာကဓံတရားေရ
မင္းဆက္ထုိးဖို ့မလိုေတာ့ေအာင္ကုိ
ငါ့ပါးရိုးက က်ိဳးျပီးသားပါ။

အထီးက်န္ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းလုိက္ပံုကလည္း
အျပီးအပုိင္လမ္းခြဲကာေျပာင္းရမွာကိုေတာင္
လာႏွဳတ္ဆက္ၾကမယ့္သူလည္း တေယာက္မွမရွိ။
သြားႏွဳတ္ဆက္ရမယ့္သူလည္း တေယာက္မွမရွိ။

ေၾသာ္…ေနာက္ဆံုးေတာ့
တံလွ်ပ္ေတြလို
ဘဝကုိပိုေမွာင္ေစတဲ့ အလင္းေတြအတြက္
ဘာကုိမွ မစစ္မေဆး
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ အျပစ္ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။
ေကာင္းကင္ကို
Posted by Kaung Kin Ko at 6:44 PM
Labels:

9 comments:

  1. sait phay yarSeptember 10, 2009 at 7:50 PM

    အဲလိုေတာ့လည္းမဟုတ္ဘူးေလ ကိုကင္းရယ္ေနာ္...

    ReplyDelete
  2. ေကာင္းမြန္၀င္းSeptember 10, 2009 at 8:04 PM

    တကယ္ပဲ ဇတ္နာလိုက္တာ။ ေနာက္တမိ်ဳးေရးပါဦးေလ။

    ReplyDelete
  3. mgngalSeptember 10, 2009 at 9:14 PM

    ဇာတ္ကြက္လွလွေတြ ေျပာင္းကႏိုင္ပါေစ ကိုေကာင္း ။

    ReplyDelete
  4. စိုင္းေလာဝ္ပိန္းSeptember 10, 2009 at 10:14 PM

    အားေပးေနတယ္ အကိုေရ...

    ReplyDelete
  5. ၿငိမ္းေ၀September 10, 2009 at 10:52 PM

    ပါးရိုးက်ိဳးရင္ ကဗ်ာနဲ ့သာ လိမ္းလိုက္ပါ
    ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္သြားပါလိမ့္မယ္။

    ReplyDelete
  6. tei zarSeptember 11, 2009 at 2:58 AM

    ဇာတ္နာ ဆုိတဲ႔ အတုိင္း မနာ နာေအာင္ ကုိင္ရုိက္ လုိက္တာလား...

    ReplyDelete
  7. စိမ္း...September 12, 2009 at 9:52 AM

    လုပ္သလိုမျဖစ္တ့ဲဘ၀ ... ျဖစ္သလိုသာလုပ္လုိက္ရရင္ေတာ့ ... အဟင္း မေကာင္းရွိေရာ့မယ္... ေနာ့ ?

    ReplyDelete
  8. Angel ShaperSeptember 22, 2009 at 5:42 PM

    ဇာတ္နာေလး လာဖတ္တယ္။

    ReplyDelete
  9. AnonymousNovember 8, 2009 at 7:15 AM

    Very good.Sir Kaung Kin Ko.

    ReplyDelete

Subscribe to: Post Comments (Atom)