ကဗ်ာ အေဟာင္းေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကုိလို ခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မိဘဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ မိဘေနရာကေန စကားေျပာရမွာကို ဒီကဗ်ာ ထရြတ္လို ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာပူခဲ့ရေစခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးေပါ့။
တမင္တကာ စတန္ ့ထြင္ခ်င္လို ့မဟုတ္ဘူး။
ဝမ္းဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ ့
အစာေတာင္းေနရတဲ့ ေခတ္က
စကားပံု အသစ္ကို သက္ေသျပလိုက္ျပီ။
သားသမီးေတြ မေကာင္းတဲ့အခါ မိဘေတြ နာမည္ပ်က္တယ္၊
မိဘေတြမေကာင္းတဲ့အခါမွာေတာ့ သားသမီးေတြ အားလံုး ဘဝပါပ်က္တယ္
အတၱနဲ ့တစ္ဘက္ခ်ိဳ႕ေနတဲ့ မ်က္လံုး
မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့နား
ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ ဦးေႏွာက္
ဒုကၡေရာက္သူေတြအခ်င္းခ်င္း ခ်နင္းခ်င္တဲ့ေျခေထာက္
ေလာဘနဲ ့ထြင္းထားတဲ့ေပတံ
တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ဒူး
လည္စင္းခံဖုိ ့ဆို အျမဲ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ သတၱိ
အဲဒါေတြဟာ ငါတို ့ရရွိခဲ့တဲ့ အေမြအႏွစ္ေတြေပါ့။
ခင္ဗ်ားတို ့က ကိုယ့္ထမင္းအိုးေလးကို ေသနတ္ရွပ္မွန္မွာ အရမ္းေၾကာက္တယ္။
ခင္ဗ်ားတို ့က ပုဆိန္နဲ ့ေပါက္ရမယ့္ အခ်ိန္မွာေတာင္ အပ္နဲ ့မထြင္းရဲခဲ့ၾကဘူး။
ခင္ဗ်ားတို ့က ရင္ေသြးေတြ က်ခဲ့တဲ့ ေသြးေတြနဲ ့ေခတ္အဆက္ဆက္ ဆက္ေၾကးေပးတယ္။
ခင္ဗ်ားတို ့က အသက္တစ္ရက္ပိုၾကီးတယ္ဆိုတဲ့ သံလ်က္နဲ ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့လက္ညွိဳးေတြကို ျဖတ္တယ္။
ရန္သူက ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ေနခ်ိန္မွာ
ခင္ဗ်ားတို ့က တစ္…ေနရာယူ၊ ႏွစ္…ေနရာယူ၊ သံုး ….ေနရာယူ၊ ေလး…ေနရာယ၊ူ ငါး….ေနရာလု
ဒီလုိနဲ ့
ေရွ ့ကေတြ ့ရတဲ့ ေျခရာေတြအတိုင္း မေက်မနပ္လိုက္အေလွ်ာက္မွာ
ကိုယ့္လိပ္ျပာက ကိုယ့္ကိုျပန္ေျခာက္လာတယ္။
ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြ အပင္ေပါက္လာတဲ့အခါ
သူတို ့လက္ညွိဳးေတြ ရင္ကို ေဖာက္လာ ဦးမွာလား။
ခုေတာ့
လွ်ာေပၚမွာ ျမက္ကေလးတစ္ပင္ေပါက္ဖို ့အေရးေတာင္
မိုးခါးေရေတြ အလုအယက္ေသာက္ေနရျပီ။
အတြင္းအဇၥ်တၱထဲ အထိ လွိဳက္စားသြားခဲ့တဲ့ အေမြေတြကို
ခုခ်ိန္မွာ ျပန္အန္ထုတ္ ပါရေစေတာ့။
ခင္ဗ်ားတုိ ့ေပးခဲ့တဲ့ ဆင္ေျခအဆိပ္ေတြနဲ ့
ငရဲဘံုေပၚမွာ ဆက္မအိပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ေၾသာ္…
ဝမ္းဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ ့
အစာေတာင္းေနရတဲ့ ေခတ္ကေတာ့
စကားပံု အသစ္ကို သက္ေသျပလိုက္ျပီ။
ေကာင္းကင္ကုိ
(ပံုက ေအပီ ကေန ယူထားတာပါ။)
ညီေရ႕ အကိုတို႕ကေရာ ဘာေျပာျပႏိုင္ဦးေတာ့မည္နည္း... ၀မ္းနည္းတယ္... ဒါပဲ ေျပာတတ္ေတာ့တယ္...
ReplyDeleteအတူတူပါပဲ အစ္ကိုရာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့လည္း ေက်ာင္းသား ဘ၀ကို ျဖတ္ခဲ့ျပီး တာဝန္မေက်ခဲ့ေတာ့ အခုလူငယ္ေက်ာင္းသားေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကုိ လက္ညိွဳးထုိးျပရင္ ၀မ္းနည္းျပီးလက္ပုိက္ၾကည့္ေနရံုပဲ တတ္ႏုိင္ေတာ့တယ္ဗ်ာ။ အစ္ကုိကမွ လုပ္ခဲ့သူဆိုေတာ့ တစ္ဦးခ်င္း အေနနဲ ့ေျဖသာေသးတယ္ဗ်။
ReplyDeleteျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အတြက္ အေမြဆိုးေတြ မခံစားေစျခင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ ကဗ်ာ အရမ္းေကာင္းတယ္
ReplyDeleteအရမ္းေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာပါအစ္ကိုေရ..
ReplyDeleteထံုးစံအတိုင္းယူထားလိုက္ၿပီ..
အစ္ကိုက်န္းမာပါေစ..
အင္း..အစ္ကို ဘာဆုရလဲ ေျပာရဦးမယ္ေနာ္
အေမေတြရဲ႕ အထုပ၌တၲိ ေဒါင္းလုပ္လို႔မရဘူး
အစ္ဆို႔ဆီမွာ ရွိရင္ pdf ပို႔ေပးပါလားအစ္ကကို...
ေက်းဇူးပါ
ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ..
အမွန္တရားေတြမွန္းသိတယ္ ေနာင္မ်ိဳးဆက္ေတြ အတြက္လည္း ရင္ေလးမိတယ္ သို႕ေသာ္.. အုတ္နံရံကို ဘဲဥနဲ႔ေပါက္ၾကရလြနး္လို႕႔ ကြဲခဲ့ရတဲ့ အလံုးေပါင္းလည္း မနည္းခဲ့ေတာ့ဘူး က်ေနာ္လည္း အကြဲမခံရဲတဲ့ ငေၾကာက္ဘဲဥေလးေပါ့ း) ကဗ်ာေကာင္းေလး အတြက္ ေက်းဇူးပါ ကိုေကာင္းကင္ ။
ReplyDeletetutu: ဒီေလာက္ေကာင္းၿပီး အဓိပၸာယ္ျပည့္ဝတဲ့ ကဗ်ာအတြက္ ရွင္းလင္းခ်က္မလိုပါဘူး ေမာင္ေလးရာ ... ဘာကိုေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာ ရွင္းလြန္းလို႔ ဒီကဗ်ာဖတ္ၿပီးမြန္းၾကပ္မိပါရဲ႕ ... တစ္ေနရာယူ ......... ငါးေနရာလု ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေလးကို အႀကိဳက္ဆံုးပဲ။ တကယ္ဆို ရွင္းလင္းခ်က္ရဲ႕ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာသူငယ္ခ်င္းထရြတ္လို႔ မ်က္ႏွာပူဖူးတယ္ ဆိုတာမွာတင္ ရပ္လိုက္လို႔ရတယ္ ... အစ္မအျမင္ပါ။
ReplyDeleteေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ
ကဗ်ာ နဲ႕ အစာေျခ ျပီး တိုးတိုးတိတ္တိတ္ အိမ္ျပန္သြားတယ္ ၊၊ ေကာင္းေသာေန႕ပါ ေကာင္းကင္ၾကီး ၊၊
ReplyDeleteကဗ်ာဆရာေရ… ဟိုအရင္တခါ ဖတ္တုန္းက ကိုယ္က သားသမီးေနရာမွာလို ပူး၀င္ခံစား ဖတ္ၾကည့္ခဲ့တာ… ခုေတာ့ နိဒါန္းက သတိေပးတာေၾကာင့္.. အင္း…. ကို္ယ့္ကိုယ္ကို ရွက္တယ္….
ReplyDeleteကဗ်ာေကာင္းတယ္ညီ..။
ReplyDeleteႀကဳိက္လြန္းလုိ.ကုိယ္.ဘေလာ.မွာတင္ထားပါရေစဗ်ာ။
ReplyDeleteအဲဒီလုိေလးေတြေရးတက္ေအာင္ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ား
ReplyDeleteေစာင္႔ရဦးမလဲမသိေသးဘူး။ကဗ်ာေလးက အရမး္ေကာင္းပါတယ္။
လာလည္ပါတယ္ေကာင္းကင္---
ReplyDeleteသစ္တံုးႀကီးတခုကို ႏွစ္ေယာက္အတူ ထမ္းလာတဲ႔--
ကဗ်ာဆရာနဲ႔ စာေရးဆရာႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႔တယ္----
ဘာေတြ--လုပ္ေနလဲ--လို႔ ႏွဳတ္ဆက္တယ္---
စာေရးဆရာက-ဒီသစ္တံုးႀကီးကို
သစ္ခြဲစက္မွာ သြားခြဲမလို႔ ---ေျဖတယ္--
ကဗ်ာဆရာကေတာ႔--အိမ္ တလံုးေဆာက္တဲ႔ ေနရာမွာ--
က်ြန္ေတာ္လည္း ပါတယ္တဲ႔---
ရည္ရြယ္ခ်က္တူေသာ္လည္း--အေျဖမတူဘူးေလ--
အစစအရာရာ ေအာင္ျမင္ပါေစ---
ဒီကဗ်ာက ပိုေကာင္းေနပါတယ္။ ဖြင့္ဆိုခ်က္ေလး ျဖဳတ္လိုက္ရင္ ပိုေတြးလို႕ ေကာင္းသြားမွာပါ။ စာဖတ္သူကို ေလးစားလို႕ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။ ဆက္လက္အားေပးေနပါမယ္။
ReplyDeleteဆက္ေတြးခ်င္သူ
You are the best poet,,,,,,,,,,,,,
ReplyDelete