ေခါင္းေလာင္းသံေတြ မခ်ိဳေတာ့ဘူး

ေခါင္းေလာင္းသံေတြ မခ်ိဳေတာ့ဘူး

ဟိုးအေဝး ေစတီဆီက
ေခါင္းေလာင္းေလးဖြဲ ့တဲ့ ကဗ်ာမွာ
အက္ကြဲသံေတြပါေနတယ္။
ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းေလးဆီကလဲ
ေတာက္ေခါက္သံ တခ်က္ ၾကားလိုက္သလိုပဲ။

ျပကၡဒိန္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာလည္း
ေသနတ္ ျခစ္ရာေတြနဲ ့ ျပည့္ေနျပီ။

ေခာတ္အဆက္ဆက္မွာ
ေသနတ္နဲ ့ေတ့ျပီး အတင္းအက်ပ္ ေျဖခိုင္းတဲ့ေမးခြန္းကို
ေ႐ွ ့လူေတြ
ကတၱရာလမ္းမေတြေပၚမွာ ေသြးနီနီေတြနဲ ့ေရးျပီးေျဖခဲ့တယ္။
ဒါေတာင္မွ တုိက္ပြဲေစာင့္တဲ့ နတ္က
ငါတို ့ဘက္မွာ မ႐ွိခဲ ့ဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊
အဲဒီ့ သမိုင္းရဲ ့ေမးခြန္းကို
ငါတို ့ခြပ္ေဒါင္းလက္သီးေတြနဲ ့
ဒီေခာတ္မွာ အျပီးေျဖရမယ္။

ေအာင္ဆန္းကိုစံျပဳ
ေထာင္ႏွဳတ္ခမ္းကိုအံတု ဝံံံ ့သူေတြကို ဦးညႊတ္ၾက။

ခ်ီေကြဗားရားရဲ ့ ရုပ္ပံုလႊာဟာ
အကၤ် ီေတြေပၚမွာ ရုိက္ဖုိ ့မဟုတ္ဘူး။
ႏွလံုးသားေတြေပၚမွာ ရုိက္ႏွိပ္ထားဖို ့သာျဖစ္တယ္။

ျပည္သူသန္း ၅၀ ရဲ ့ မေက်နပ္မွဳ က်ည္ဆံေတြဟာ
ရန္သူေတြကို မိုးၾကိဳးပစ္သလို မွန္ရမယ္။

မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို ဆြဲႏွစ္
ခြပ္ေဒါင္းေတြကို စားတဲ့ျမစ္ကို
လက္ဆင့္ကမ္းလို ့မျဖစ္ဘူး။

လွ်ပ္စီးလက္သလို ေဒါသမ်က္ဝန္းေတြလက္
ေသနတ္သံေတြနဲ ့ဖြဲ ့တဲ့ မိစၦာေတးေတြကို တစ္ကမ ၻာလံုး ၾကားေအာင္ဆို
အဆိပ္ေတြခ်ည္း ငုိခ် ေနတဲ့
ဝိညာဥ္ေျခြတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ငါတို ့ အျပီးျဖိဳရမယ္။

ငါတို ့ေသြးေတြက ျဖစ္တဲ့လိွဳင္းနဲ ့
အိပ္မက္ေတြ ကမ္းကပ္တဲ့အခါ က်မွ
ေသြး႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနတဲ့ ငါတို ့ေခါင္းေတြကိုေမာ့
ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရကို ခ်စ္တဲ့ႏွလံုးသား
ခြပ္ေဒါင္း ဂီတ ကို ခ်စ္တဲ့နားနဲ ့
ေခါင္းေလာင္းသံ ကဗ်ာသစ္ေတြကို
ငါတို ့နားဆင္ၾကရေအာင္။

ေကာင္းကင္ကို