ဒုကၡ နကၡတ္ေတြ ခ်ည္းထြန္းတဲ့
ရန္ကုန္ျမိဳ ့ရဲ ့ညခင္းမွာ
တျခမ္းပဲ ့လမင္းဟာ
တိမ္ေတြၾကားမွာ တိုးရင္းေဝွ ့ရင္းနဲ ့
ကၠဳေျႏၵ မရစြာ အိုးနင္းခြက္နင္းထြက္လာတယ္။
ဒဏ္ရာေတြကို စိတ္ထဲမွာ သီၾကည့္ရင္းနဲ ့
စားပြဲေပၚကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဖေယာင္းတိုင္ေလး …ေတြေနတယ္။
ေဘာ(လ္)ပင္ကေလး….ေသေနတယ္။
စိတ္ဓာတ္ေတြက ညနဲ ့အျပိဳင္ေမွာင္လို ့၊
အိပ္မက္ေတြက ဘဝမီးလွ်ံမွာ ေလာင္လို ့။
ညမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လဝန္းေလး
ခပ္ေရးေရး႐ွိရင္ေျဖသာပါေသးတယ္။
ခုဟာက
ေမွာင္ေနရတဲ့အထဲ
ဘာအလင္းေရာင္မွ ေပးႏုိင္စြမ္းမ႐ွိတဲ့
ဒုကၡေနဆယ္စင္းပဲ ခပ္ျပင္းျပင္းပူေနတဲ့အျဖစ္။
ဘဝဟာ
ေတာ္စတိြဳင္းေျပာသလိုမ်ိဳး
ဓားသြားထက္က ပ်ားရည္တစက္ဆိုရင္ ေျဖသာပါေသးတယ္။
ခုပာာက
လွံစြပ္ဖ်ားက
ဘာ အာဏိသင္မွမ႐ွိတဲ့
ေဆးခါးတစက္ကိုခံုမင္ေနရတဲ့ အျဖစ္။
ညရယ္။ မင္းႏွစ္သက္တဲ့ အေမွာင္ဝတ္စံုကိုခၽြတ္ပါေတာ့။
ဘဝရယ္။ ႏုိးလ်က္နဲ ့မက္ေနရတဲ့ အိပ္မက္ဆိုးေတြကေန လႊတ္ပါေတာ့။
ေကာင္းကင္ကို
ေမာ္ဒန္ေတြမ်ားမ်ားေရးပါဗ်ိဳ႕
ReplyDelete